atoć

Old Polish

Etymology

From ato +‎ -ć. First attested in the 15th century.

Pronunciation

• IPA^(key): (10^th–15^th CE) /atɔt͡ɕ/
• IPA^(key): (15^th CE) /atɔt͡ɕ/

Particle

atoć

1. (emphatic) here!
   • 1874-1891 [End of the 15th century], Rozprawy i Sprawozdania z Posiedzeń Wydziału Filologicznego Akademii Umiejętności‎^{[1], [2], [3]}, volume XXV, page 258:

     Atoczsmi sziwi ecce vivimus

     [Atoćsmy żywi ecce vivimus]

Descendants

• Middle Polish: atoć

References

• B. Sieradzka-Baziur, Ewa Deptuchowa, Joanna Duska, Mariusz Frodyma, Beata Hejmo, Dorota Janeczko, Katarzyna Jasińska, Krystyna Kajtoch, Joanna Kozioł, Marian Kucała, Dorota Mika, Gabriela Niemiec, Urszula Poprawska, Elżbieta Supranowicz, Ludwika Szelachowska-Winiarzowa, Zofia Wanicowa, Piotr Szpor, Bartłomiej Borek, editors (2011–2015), “atoć”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN

Polish

Etymology

Inherited from Old Polish atoć. By surface analysis, ato +‎ -ć.

Pronunciation

• (Middle Polish) IPA^(key): /ˈa.tɔt͡ɕ/

Particle

atoć

1. (Middle Polish, emphatic) here!

Conjunction

atoć

1. (Middle Polish, emphatic) and here

Further reading

• Maria Renata Mayenowa, Stanisław Rospond, Witold Taszycki, Stefan Hrabec, Władysław Kuraszkiewicz (2010-2023) “atoć”, in Słownik Polszczyzny XVI Wieku [A Dictionary of 16th Century Polish]