convictus

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Latin[edit]

Etymology 1[edit]

Perfect passive participle of convincō.

Participle[edit]

convictus (feminine convicta, neuter convictum); first/second-declension participle

  1. convinced
  2. conquered
  3. convicted
Declension[edit]

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative convictus convicta convictum convictī convictae convicta
Genitive convictī convictae convictī convictōrum convictārum convictōrum
Dative convictō convictō convictīs
Accusative convictum convictam convictum convictōs convictās convicta
Ablative convictō convictā convictō convictīs
Vocative convicte convicta convictum convictī convictae convicta
Descendants[edit]
  • Catalan: convicte
  • English: convict
  • Portuguese: convicto
  • Romanian: convict
  • Spanish: convicto

Etymology 2[edit]

Derived from convīctum, supine of convīvō (I live together, I banquet).

Noun[edit]

convīctus m (genitive convīctūs); fourth declension

  1. communal life
  2. banquet
Declension[edit]

Fourth-declension noun.

Case Singular Plural
Nominative convīctus convīctūs
Genitive convīctūs convīctuum
Dative convīctuī convīctibus
Accusative convīctum convīctūs
Ablative convīctū convīctibus
Vocative convīctus convīctūs
Descendants[edit]

References[edit]

  • convictus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • convictus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • convictus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
    • to be convicted by some one's evidence: testibus teneri, convictum esse