damnificus
Jump to navigation
Jump to search
Latin
[edit]Etymology
[edit]From damn(um) (“damage”) + -i- + -ficus (suffix denoting making).
Pronunciation
[edit]- (Classical Latin) IPA(key): /damˈni.fi.kus/, [d̪ämˈnɪfɪkʊs̠]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /damˈni.fi.kus/, [d̪ämˈniːfikus]
Adjective
[edit]damnificus (feminine damnifica, neuter damnificum); first/second-declension adjective
Declension
[edit]First/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | damnificus | damnifica | damnificum | damnificī | damnificae | damnifica | |
Genitive | damnificī | damnificae | damnificī | damnificōrum | damnificārum | damnificōrum | |
Dative | damnificō | damnificō | damnificīs | ||||
Accusative | damnificum | damnificam | damnificum | damnificōs | damnificās | damnifica | |
Ablative | damnificō | damnificā | damnificō | damnificīs | |||
Vocative | damnifice | damnifica | damnificum | damnificī | damnificae | damnifica |
References
[edit]- “damnificus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- damnificus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Langenscheidt Pocket Latin Dictionary. Berlin: Langenschedit, 1966.