flaka

See also: fläka and Flaka

Albanian

Verb

flaka

1. first-person singular aorist of flak

Icelandic

Etymology

From flak (“fillet (of fish)”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈflaːka/

  Rhymes: -aːka

Verb

flaka (weak verb, third-person singular past indicative flakaði, supine flakað)

1. to filet, fillet (a fish) [with accusative]

   Hann flakar fiskinn.

   He fillets the fish.

Conjugation

flaka – active voice (germynd)

infinitive nafnháttur		að flaka
supine sagnbót		flakað
present participle lýsingarháttur nútíðar		flakandi
		indicative framsöguháttur			subjunctive viðtengingarháttur
		present nútíð	past þátíð		present nútíð	past þátíð
singular	ég	flaka	flakaði		flaki	flakaði
	þú	flakar	flakaðir		flakir	flakaðir
	hann, hún, það	flakar	flakaði		flaki	flakaði
plural	við	flökum	flökuðum		flökum	flökuðum
	þið	flakið	flökuðuð		flakið	flökuðuð
	þeir, þær, þau	flaka	flökuðu		flaki	flökuðu
		imperative boðháttur
singular	þú	flaka (þú), flakaðu
plural	þið	flakið (þið), flakiði1

¹ Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

flakast – mediopassive voice (miðmynd)

infinitive nafnháttur		að flakast
supine sagnbót		flakast
present participle lýsingarháttur nútíðar		flakandist (rare; see appendix)
		indicative framsöguháttur			subjunctive viðtengingarháttur
		present nútíð	past þátíð		present nútíð	past þátíð
singular	ég	flakast	flakaðist		flakist	flakaðist
	þú	flakast	flakaðist		flakist	flakaðist
	hann, hún, það	flakast	flakaðist		flakist	flakaðist
plural	við	flökumst	flökuðumst		flökumst	flökuðumst
	þið	flakist	flökuðust		flakist	flökuðust
	þeir, þær, þau	flakast	flökuðust		flakist	flökuðust
		imperative boðháttur
singular	þú	flakast (þú), flakastu
plural	þið	flakist (þið), flakisti1

¹ Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

flakaður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)			plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	flakaður	flökuð	flakað	flakaðir	flakaðar	flökuð
accusative (þolfall)	flakaðan	flakaða	flakað	flakaða	flakaðar	flökuð
dative (þágufall)	flökuðum	flakaðri	flökuðu	flökuðum	flökuðum	flökuðum
genitive (eignarfall)	flakaðs	flakaðrar	flakaðs	flakaðra	flakaðra	flakaðra
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)			plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	flakaði	flakaða	flakaða	flökuðu	flökuðu	flökuðu
accusative (þolfall)	flakaða	flökuðu	flakaða	flökuðu	flökuðu	flökuðu
dative (þágufall)	flakaða	flökuðu	flakaða	flökuðu	flökuðu	flökuðu
genitive (eignarfall)	flakaða	flökuðu	flakaða	flökuðu	flökuðu	flökuðu

Kashubian

Etymology

Borrowed from Middle High German vlëcke.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈfla.ka/
• Rhymes: -aka
• Syllabification: fla‧ka

Noun

flaka f

1. intestine, bower, gut

Further reading

• Jan Trepczyk (1994), “jelito”, in Słownik polsko-kaszubski (in Kashubian), volumes 1–2
• Eùgeniusz Gòłąbk (2011), “jelito”, in Słownik Polsko-Kaszubski / Słowôrz Pòlskò-Kaszëbsczi‎^[1]

Norwegian Bokmål

Alternative forms

• flakene

Noun

flaka n

1. definite plural of flak

Norwegian Nynorsk

Noun

flaka n

1. definite plural of flak

Sranan Tongo

Alternative forms

• fraka

Etymology

From Dutch vlek.

Noun

flaka

1. stain

Verb

flaka

1. to stain, to soil