inodio
Latin
Etymology
From an hypostasised syntagm in odiō.
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): /iˈno.di.oː/, [ɪˈnɔd̪ioː]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /iˈno.di.o/, [iˈnɔːd̪io]
Verb
inodiō (present infinitive inodiāre, perfect active inodiāvī, supine inodiātum); first conjugation
- (Late Latin) I cause aversion; I make hateful
Conjugation
Quotations
- In: Anthologia latina sive poesis latinae supplementum. Ediderunt Franciscus Buecheler et Alexander Riese. Pars posterior. Carmia epigraphica. Conlegit Franciscus Buecheler. Fasciculus II – Carmia latina epigraphica. Conlegit Franciscus Buecheler. II, Lipsia, 1897, p. 772f:
- [...] [14] marito inodiari potui o q. cum [...]
- CIL. VIII suppl. 13134 descr. IohSchmidt Carthagini in principio iustus legitur hendecasyllabus. [...] 14 inodiari nooum, adduci in odium o qu(a)ecumque [...]
- [...] [14] marito inodiari potui o q. cum [...]
Descendants
- Old French: anuier, enuier
- Old Occitan: enojar
- Italian: annoiare
- Galician: anoxar
- Portuguese: enojar, enjoar
- Spanish: enojar
Further reading
- “ĭnŏdĭātus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- ĭnōdĭātus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette, page 824.