iudicatus

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Latin[edit]

Etymology 1[edit]

Perfect passive participle of iūdicō.

Pronunciation[edit]

Participle[edit]

iūdicātus (feminine iūdicāta, neuter iūdicātum); first/second-declension participle

  1. judged; decided; condemned
Declension[edit]

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative iūdicātus iūdicāta iūdicātum iūdicātī iūdicātae iūdicāta
Genitive iūdicātī iūdicātae iūdicātī iūdicātōrum iūdicātārum iūdicātōrum
Dative iūdicātō iūdicātō iūdicātīs
Accusative iūdicātum iūdicātam iūdicātum iūdicātōs iūdicātās iūdicāta
Ablative iūdicātō iūdicātā iūdicātō iūdicātīs
Vocative iūdicāte iūdicāta iūdicātum iūdicātī iūdicātae iūdicāta
Descendants[edit]

Etymology 2[edit]

Noun use of the above participle.

Pronunciation[edit]

Noun[edit]

iūdicātus m (genitive iūdicātūs); fourth declension

  1. judgeship
Declension[edit]

Fourth-declension noun.

Case Singular Plural
Nominative iūdicātus iūdicātūs
Genitive iūdicātūs iūdicātuum
Dative iūdicātuī iūdicātibus
Accusative iūdicātum iūdicātūs
Ablative iūdicātū iūdicātibus
Vocative iūdicātus iūdicātūs
Descendants[edit]

References[edit]

  • iudicatus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • iudicatus in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)