mæna

See also: maena

Icelandic

Etymology

From Old Norse mœna, from Proto-Germanic *mōnijaną- (“to tower”), from Proto-Indo-European *men-.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈmaiːna/

  Rhymes: -aiːna

Noun

mæna f (genitive singular mænu, nominative plural mænur)

1. spinal cord

Derived terms

• mænudeyfing

Verb

mæna (weak verb, third-person singular past indicative mændi, supine mænt)

1. to tower

   Hann mænir yfir mig.

   He towers over me.

2. to stare

   Ég mændi á stöðuvatnið.

   I stared at the lake.

Conjugation

mæna — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að mæna
supine (sagnbót)		mænt
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		mænandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég mæni	við mænum	present (nútíð)	ég mæni	við mænum
	þú mænir	þið mænið		þú mænir	þið mænið
	hann, hún, það mænir	þeir, þær, þau mæna		hann, hún, það mæni	þeir, þær, þau mæni
past (þátíð)	ég mændi	við mændum	past (þátíð)	ég mændi	við mændum
	þú mændir	þið mænduð		þú mændir	þið mænduð
	hann, hún, það mændi	þeir, þær, þau mændu		hann, hún, það mændi	þeir, þær, þau mændu
imperative (boðháttur)	mæn (þú)	mænið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	mændu	mæniði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.