obiectus

From Wiktionary, the free dictionary
Archived revision by JimKillock (talk | contribs) as of 18:08, 8 September 2019.
Jump to navigation Jump to search

Latin

Alternative forms

Etymology

Perfect passive participle of obiciō.

Pronunciation

Participle

obiectus (feminine obiecta, neuter obiectum); first/second-declension participle

  1. offered, presented
  2. exposed
  3. interposed, opposed

Declension

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative obiectus obiecta obiectum obiectī obiectae obiecta
Genitive obiectī obiectae obiectī obiectōrum obiectārum obiectōrum
Dative obiectō obiectō obiectīs
Accusative obiectum obiectam obiectum obiectōs obiectās obiecta
Ablative obiectō obiectā obiectō obiectīs
Vocative obiecte obiecta obiectum obiectī obiectae obiecta

Noun

obiectus m (genitive obiectūs); fourth declension

  1. obstacle, object

Declension

Fourth-declension noun.

Case Singular Plural
Nominative obiectus obiectūs
Genitive obiectūs obiectuum
Dative obiectuī obiectibus
Accusative obiectum obiectūs
Ablative obiectū obiectibus
Vocative obiectus obiectūs

References

  • obiectus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • obiectus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • obiectus in Ramminger, Johann (2016 July 16 (last accessed)) Neulateinische Wortliste: Ein Wörterbuch des Lateinischen von Petrarca bis 1700[1], pre-publication website, 2005-2016