perditus

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Latin[edit]

Etymology[edit]

Perfect passive participle of perdō.

Participle[edit]

perditus (feminine perdita, neuter perditum, comparative perditior, superlative perditissimus, adverb perditē); first/second-declension participle

  1. destroyed, ruined
  2. wasted, squandered
  3. lost

Declension[edit]

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative perditus perdita perditum perditī perditae perdita
Genitive perditī perditae perditī perditōrum perditārum perditōrum
Dative perditō perditō perditīs
Accusative perditum perditam perditum perditōs perditās perdita
Ablative perditō perditā perditō perditīs
Vocative perdite perdita perditum perditī perditae perdita

Derived terms[edit]

Descendants[edit]

References[edit]

  • perditus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • perditus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • perditus in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
  • perditus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette
  • Carl Meißner; Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
    • a critical position; a hopeless state of affairs: res dubiae, perditae, afflictae
    • misfortune, adversity: res adversae, afflictae, perditae
    • a lost book of which fragments (relliquiae, not fragmenta) remain: liber perditus
    • a depraved, abandoned character: homo perditus
    • moral corruption (not corruptela morum): mores corrupti or perditi