skjóta

See also: skjota

Faroese

Etymology

From Old Norse skjóta, from Proto-Germanic *skeutaną, from Proto-Indo-European *(s)kewd-.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈʃɔuːta/
• Rhymes: -ɔuːta

Verb

skjóta (third person singular past indicative skeyt, third person plural past indicative skutu, supine skotið)

1. to shoot

Conjugation

Conjugation of skjóta (group v-38)
infinitive	skjóta
supine	skotið
participle (a26)1	skjótandi	skotin
	present	past
first singular	skjóti	skeyt
second singular	skjýtur	skeytst
third singular	skjýtur	skeyt
plural	skjóta	skutu
	imperative
singular	skjót!
plural	skjótið!
1Only the past participle being declined.

---

Icelandic

Etymology

From Old Norse skjóta, from Proto-Germanic *skeutaną, from Proto-Indo-European *(s)kewd-.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈscouːta/
• Rhymes: -ouːta

Verb

skjóta (strong verb, third-person singular past indicative skaut, third-person plural past indicative skutu, supine skotið)

1. to shoot

Conjugation

skjóta — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að skjóta
supine (sagnbót)		skotið
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		skjótandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég skýt	við skjótum	present (nútíð)	ég skjóti	við skjótum
	þú skýtur	þið skjótið		þú skjótir	þið skjótið
	hann, hún, það skýtur	þeir, þær, þau skjóta		hann, hún, það skjóti	þeir, þær, þau skjóti
past (þátíð)	ég skaut	við skutum	past (þátíð)	ég skyti	við skytum
	þú skaust	þið skutuð		þú skytir	þið skytuð
	hann, hún, það skaut	þeir, þær, þau skutu		hann, hún, það skyti	þeir, þær, þau skytu
imperative (boðháttur)	skjót (þú)	skjótið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	skjóttu	skjótiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

skjótast — mediopassive voice (miðmynd)

infinitive (nafnháttur)		að skjótast
supine (sagnbót)		skotist
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		skjótandist ** ** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég skýst	við skjótumst	present (nútíð)	ég skjótist	við skjótumst
	þú skýst	þið skjótist		þú skjótist	þið skjótist
	hann, hún, það skýst	þeir, þær, þau skjótast		hann, hún, það skjótist	þeir, þær, þau skjótist
past (þátíð)	ég skaust	við skutumst	past (þátíð)	ég skytist	við skytumst
	þú skaust	þið skutust		þú skytist	þið skytust
	hann, hún, það skaust	þeir, þær, þau skutust		hann, hún, það skytist	þeir, þær, þau skytust
imperative (boðháttur)	skjóst (þú)	skjótist (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	skjóstu	skjótisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

skotinn — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	skotinn	skotin	skotið		skotnir	skotnar	skotin
accusative (þolfall)	skotinn	skotna	skotið		skotna	skotnar	skotin
dative (þágufall)	skotnum	skotinni	skotnu		skotnum	skotnum	skotnum
genitive (eignarfall)	skotins	skotinnar	skotins		skotinna	skotinna	skotinna
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	skotni	skotna	skotna		skotnu	skotnu	skotnu
accusative (þolfall)	skotna	skotnu	skotna		skotnu	skotnu	skotnu
dative (þágufall)	skotna	skotnu	skotna		skotnu	skotnu	skotnu
genitive (eignarfall)	skotna	skotnu	skotna		skotnu	skotnu	skotnu

---

Old Norse

Etymology

From Proto-Germanic *skeutaną, from Proto-Indo-European *(s)kewd-. Compare Old English scēotan (English shoot), Old Frisian skiata (West Frisian sjitte), Old Saxon skiotan (Low German scheten), Old High German sciozzan (German schießen), Gothic 𐍃𐌺𐌹𐌿𐍄𐌰𐌽 (skiutan).

Verb

skjóta (singular past indicative skaut, plural past indicative skutu, past participle skotinn)

1. to shoot

Conjugation

Conjugation of skjóta — active (strong class 2)

infinitive	skjóta
present participle	skjótandi
past participle	skotinn
indicative	present	past
1st-person singular	skýt	skaut
2nd-person singular	skýtr	skautt
3rd-person singular	skýtr	skaut
1st-person plural	skjótum	skutum
2nd-person plural	skjótið	skutuð
3rd-person plural	skjóta	skutu
subjunctive	present	past
1st-person singular	skjóta	skyta
2nd-person singular	skjótir	skytir
3rd-person singular	skjóti	skyti
1st-person plural	skjótim	skytim
2nd-person plural	skjótið	skytið
3rd-person plural	skjóti	skyti
imperative	present
2nd-person singular	skjót
1st-person plural	skjótum
2nd-person plural	skjótið

Conjugation of skjóta — mediopassive (strong class 2)

infinitive	skjótask
present participle	skjótandisk
past participle	skotizk
indicative	present	past
1st-person singular	skjótumk	skutumk
2nd-person singular	skýzk	skauzk
3rd-person singular	skýzk	skauzk
1st-person plural	skjótumsk	skutumsk
2nd-person plural	skjótizk	skutuzk
3rd-person plural	skjótask	skutusk
subjunctive	present	past
1st-person singular	skjótumk	skytumk
2nd-person singular	skjótisk	skytisk
3rd-person singular	skjótisk	skytisk
1st-person plural	skjótimsk	skytimsk
2nd-person plural	skjótizk	skytizk
3rd-person plural	skjótisk	skytisk
imperative	present
2nd-person singular	skjózk
1st-person plural	skjótumsk
2nd-person plural	skjótizk

Descendants

• Icelandic: skjóta
• Faroese: skjóta
• Old Swedish: skiūta
  • Swedish: skjuta
• Norwegian Nynorsk: skyte, skyta, skjota (archaic)
• Old Danish: skiūtæ
  • Danish: skyde
    • → Norwegian Bokmål: skyte
• Elfdalian: stjuota
• Jamtish: skjǿte
• Old Gutnish: skiauta
  • Gutnish: skjaute, skiauta
• Scanian: skjúda, skúda