στεῖνος

Ancient Greek

Etymology

From στείνω (steínō, “to straiten, confine”) +‎ -ος (-os).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /stêː.nos/ → /ˈsti.nos/ → /ˈsti.nos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /stêː.nos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈsti.nos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈsti.nos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈsti.nos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈsti.nos/

Noun

στεῖνος • (steînos) n (genitive στείνεος); third declension

1. narrow, close or confined space
2. (figuratively) straits, distress

Inflection

Third declension of τὸ στεῖνος; τοῦ στείνεος (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	τὸ στεῖνος tò steînos	τὼ στείνεε tṑ steínee	τᾰ̀ στείνεᾰ tà steínea
Genitive	τοῦ στείνεος toû steíneos	τοῖν στεινέοιν toîn steinéoin	τῶν στεινέων tôn steinéōn
Dative	τῷ στείνεῐ̈ tôi steíneï	τοῖν στεινέοιν toîn steinéoin	τοῖς στείνεσῐ / στείνεσῐν toîs steínesi(n)
Accusative	τὸ στεῖνος tò steînos	τὼ στείνεε tṑ steínee	τᾰ̀ στείνεᾰ tà steínea
Vocative	στεῖνος steînos	στείνεε steínee	στείνεᾰ steínea
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Further reading

• “στεῖνος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “στεῖνος”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• “στεῖνος”, in Autenrieth, Georg (1891) A Homeric Dictionary for Schools and Colleges, New York: Harper and Brothers
• στεῖνος in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• στεῖνος in Cunliffe, Richard J. (1924) A Lexicon of the Homeric Dialect: Expanded Edition, Norman: University of Oklahoma Press, published 1963