aanrennen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch anerennen (“to attack”). Equivalent to aan +‎ rennen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈaːnˌrɛ.nə(n)/

• Audio

  (file)

• Hyphenation: aan‧ren‧nen

Verb

aanrennen

1. (intransitive) to run near, to run close(r)
2. (intransitive, obsolete) to attack [+ op (object)], to charge [+ op (against)]

Usage notes

This verb is often used in the infinitive or perfect participle in conjunction with komen.

Inflection

Conjugation of aanrennen (weak, separable)
infinitive	aanrennen
past singular	rende aan
past participle	aangerend
infinitive	aanrennen
gerund	aanrennen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	ren aan	rende aan	aanren	aanrende
2nd person sing. (jij)	rent aan	rende aan	aanrent	aanrende
2nd person sing. (u)	rent aan	rende aan	aanrent	aanrende
2nd person sing. (gij)	rent aan	rende aan	aanrent	aanrende
3rd person singular	rent aan	rende aan	aanrent	aanrende
plural	rennen aan	renden aan	aanrennen	aanrenden
subjunctive sing.1	renne aan	rende aan	aanrenne	aanrende
subjunctive plur.1	rennen aan	renden aan	aanrennen	aanrenden
imperative sing.	ren aan
imperative plur.1	rent aan
participles	aanrennend	aangerend
1) Archaic.

Further reading

• Matthias de Vries, Lambert Allard te Winkel (1864) “aanrennen”, in Woordenboek der Nederlandsche Taal, published 2001