bimatus
Jump to navigation
Jump to search
Latin
[edit]Etymology
[edit]Pronunciation
[edit]- (Classical Latin) IPA(key): /biːˈmaː.tus/, [biːˈmäːt̪ʊs̠]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /biˈma.tus/, [biˈmäːt̪us]
Noun
[edit]bīmātus m (genitive bīmātūs); fourth declension
Declension
[edit]Fourth-declension noun.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | bīmātus | bīmātūs |
Genitive | bīmātūs | bīmātuum |
Dative | bīmātuī | bīmātibus |
Accusative | bīmātum | bīmātūs |
Ablative | bīmātū | bīmātibus |
Vocative | bīmātus | bīmātūs |
References
[edit]- “bimatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- bimatus in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- bimatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.