criminator
Jump to navigation
Jump to search
English[edit]
Noun[edit]
criminator (plural criminators)
- One who criminates.
Latin[edit]
Etymology[edit]
Pronunciation[edit]
- (Classical) IPA(key): /kriː.miˈnaː.tor/, [kriːmɪˈnäːt̪ɔr]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /kri.miˈna.tor/, [krimiˈnäːt̪or]
Noun[edit]
crīminātor m (genitive crīminātōris); third declension
Declension[edit]
Third-declension noun.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | crīminātor | crīminātōrēs |
Genitive | crīminātōris | crīminātōrum |
Dative | crīminātōrī | crīminātōribus |
Accusative | crīminātōrem | crīminātōrēs |
Ablative | crīminātōre | crīminātōribus |
Vocative | crīminātor | crīminātōrēs |
References[edit]
- “criminator”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “criminator”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- criminator in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.