decursus

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Latin[edit]

Etymology[edit]

Perfect passive participle of dēcurrō.

Noun[edit]

dēcursus m (genitive dēcursūs); fourth declension

  1. running down, downward course, descent; declivity
    Synonyms: dēscēnsus, dēcursiō, dēscēnsiō
    Antonyms: ēscēnsiō, ascēnsiō, inscensiō, cōnscēnsiō, cōnscēnsus, ascēnsus, escēnsus
  2. (military) hostile attack
    Synonyms: impetus, concursus, invāsiō, assultus, aggressiō, oppugnātiō, appetītus, incursus, occursĭo, petītiō, incursiō, vīs, ictus, procella

Declension[edit]

Fourth-declension noun.

Case Singular Plural
Nominative dēcursus dēcursūs
Genitive dēcursūs dēcursuum
Dative dēcursuī dēcursibus
Accusative dēcursum dēcursūs
Ablative dēcursū dēcursibus
Vocative dēcursus dēcursūs

Participle[edit]

dēcursus (feminine dēcursa, neuter dēcursum); first/second-declension participle

  1. charged, skirmished
  2. hastened

Declension[edit]

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative dēcursus dēcursa dēcursum dēcursī dēcursae dēcursa
Genitive dēcursī dēcursae dēcursī dēcursōrum dēcursārum dēcursōrum
Dative dēcursō dēcursō dēcursīs
Accusative dēcursum dēcursam dēcursum dēcursōs dēcursās dēcursa
Ablative dēcursō dēcursā dēcursō dēcursīs
Vocative dēcurse dēcursa dēcursum dēcursī dēcursae dēcursa

Descendants[edit]

  • Catalan: decurs
  • Galician: decurso
  • Italian: decorso
  • Portuguese: decurso
  • Romanian: decurs
  • Spanish: decurso

References[edit]

  • decursus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • decursus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • decursus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • decursus in Enrico Olivetti, editor (2003-2024), Dizionario Latino, Olivetti Media Communication