disputo

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search
See also: disputó and disputò

Catalan[edit]

Pronunciation[edit]

Verb[edit]

disputo

  1. first-person singular present indicative of disputar

Esperanto[edit]

Etymology[edit]

From disputi +‎ -o.

Pronunciation[edit]

  • IPA(key): /disˈputo/
  • Hyphenation: dis‧pu‧to
  • (file)
  • Rhymes: -uto

Noun[edit]

disputo (accusative singular disputon, plural disputoj, accusative plural disputojn)

  1. dispute

Italian[edit]

Pronunciation[edit]

  • IPA(key): /ˈdi.spu.to/
  • Rhymes: -isputo
  • Hyphenation: dì‧spu‧to

Verb[edit]

disputo

  1. first-person singular present indicative of disputare

Anagrams[edit]

Latin[edit]

Etymology[edit]

From dis- (apart) +‎ putō (I reckon, consider, think, originally make clean, clear up).

Pronunciation[edit]

Verb[edit]

disputō (present infinitive disputāre, perfect active disputāvī, supine disputātum); first conjugation

  1. to estimate or compute
  2. to discuss, debate or argue
  3. to preach

Conjugation[edit]

   Conjugation of disputō (first conjugation)
indicative singular plural
first second third first second third
active present disputō disputās disputat disputāmus disputātis disputant
imperfect disputābam disputābās disputābat disputābāmus disputābātis disputābant
future disputābō disputābis disputābit disputābimus disputābitis disputābunt
perfect disputāvī disputāvistī,
disputāstī1
disputāvit,
disputāt1
disputāvimus,
disputāmus1
disputāvistis,
disputāstis1
disputāvērunt,
disputāvēre,
disputārunt1
pluperfect disputāveram,
disputāram1
disputāverās,
disputārās1
disputāverat,
disputārat1
disputāverāmus,
disputārāmus1
disputāverātis,
disputārātis1
disputāverant,
disputārant1
future perfect disputāverō,
disputārō1
disputāveris,
disputāris1
disputāverit,
disputārit1
disputāverimus,
disputārimus1
disputāveritis,
disputāritis1
disputāverint,
disputārint1
passive present disputor disputāris,
disputāre
disputātur disputāmur disputāminī disputantur
imperfect disputābar disputābāris,
disputābāre
disputābātur disputābāmur disputābāminī disputābantur
future disputābor disputāberis,
disputābere
disputābitur disputābimur disputābiminī disputābuntur
perfect disputātus + present active indicative of sum
pluperfect disputātus + imperfect active indicative of sum
future perfect disputātus + future active indicative of sum
subjunctive singular plural
first second third first second third
active present disputem disputēs disputet disputēmus disputētis disputent
imperfect disputārem disputārēs disputāret disputārēmus disputārētis disputārent
perfect disputāverim,
disputārim1
disputāverīs,
disputārīs1
disputāverit,
disputārit1
disputāverīmus,
disputārīmus1
disputāverītis,
disputārītis1
disputāverint,
disputārint1
pluperfect disputāvissem,
disputāssem1
disputāvissēs,
disputāssēs1
disputāvisset,
disputāsset1
disputāvissēmus,
disputāssēmus1
disputāvissētis,
disputāssētis1
disputāvissent,
disputāssent1
passive present disputer disputēris,
disputēre
disputētur disputēmur disputēminī disputentur
imperfect disputārer disputārēris,
disputārēre
disputārētur disputārēmur disputārēminī disputārentur
perfect disputātus + present active subjunctive of sum
pluperfect disputātus + imperfect active subjunctive of sum
imperative singular plural
first second third first second third
active present disputā disputāte
future disputātō disputātō disputātōte disputantō
passive present disputāre disputāminī
future disputātor disputātor disputantor
non-finite forms active passive
present perfect future present perfect future
infinitives disputāre disputāvisse,
disputāsse1
disputātūrum esse disputārī disputātum esse disputātum īrī
participles disputāns disputātūrus disputātus disputandus
verbal nouns gerund supine
genitive dative accusative ablative accusative ablative
disputandī disputandō disputandum disputandō disputātum disputātū

1At least one rare poetic syncopated perfect form is attested.

Derived terms[edit]

Descendants[edit]

References[edit]

  • disputo”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • disputo”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • disputo in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
    • to discuss a subject more fully on the same lines: plura in eam sententiam disputare
    • moral science; ethics: philosophia, in qua de bonis rebus et malis, deque hominum vita et moribus disputatur
    • to proceed, carry on a discussion logically: ratione et via, via et ratione progredi, disputare (Or. 33. 116)
    • to determine the nature and constitution of the subject under discussion: constituere, quid et quale sit, de quo disputetur
    • to discuss, investigate a subject scientifically: disputare (de aliqua re, ad aliquid)
    • to thoroughly discuss: subtiliter disputare
    • to discuss both sides of a question: in utramque partem, in contrarias partes disputare (De Or. 1. 34)
    • to say nothing either for or against an argument: in nullam partem disputare
    • to speak at great length on a subject, discuss very fully: fusius, uberius, copiosius disputare, dicere de aliqua re
    • to set some one a theme for discussion: ponere alicui, de quo disputet

Portuguese[edit]

Verb[edit]

disputo

  1. first-person singular present indicative of disputar

Spanish[edit]

Pronunciation[edit]

  • IPA(key): /disˈputo/ [d̪isˈpu.t̪o]
  • Rhymes: -uto
  • Syllabification: dis‧pu‧to

Verb[edit]

disputo

  1. first-person singular present indicative of disputar