tegenstaan

Dutch

Etymology

Compound of tegen (“against”) +‎ staan (“to stand”)

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈteː.ɣə(n)ˌstaːn/

• Audio

  (file)

• Hyphenation: te‧gen‧staan

Verb

tegenstaan

1. (ergative) to resist, to oppose
2. (ergative) to disgust

Inflection

Inflection of tegenstaan (strong class 6, irregular, separable)
infinitive	tegenstaan
past singular	stond tegen
past participle	tegengestaan
infinitive	tegenstaan
gerund	tegenstaan n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	sta tegen	stond tegen	tegensta	tegenstond
2nd person sing. (jij)	staat tegen	stond tegen	tegenstaat	tegenstond
2nd person sing. (u)	staat tegen	stond tegen	tegenstaat	tegenstond
2nd person sing. (gij)	staat tegen	stondt tegen	tegenstaat	tegenstondt
3rd person singular	staat tegen	stond tegen	tegenstaat	tegenstond
plural	staan tegen	stonden tegen	tegenstaan	tegenstonden
subjunctive sing.1	sta tegen	stonde tegen	tegensta	tegenstonde
subjunctive plur.1	staan tegen	stonden tegen	tegenstaan	tegenstonden
imperative sing.	sta tegen
imperative plur.1	staat tegen
participles	tegenstaand	tegengestaan
1) Archaic.

Derived terms

• tegenstand

 

Descendants

• Negerhollands: staan tegen