αὐτόμολος

Ancient Greek

Etymology

αὐτός (autós, “self”) +‎ μολ- (mol-), the root of βλώσκω (blṓskō, “to go, come”), + -ος (-os).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /au̯.tó.mo.los/ → /aɸˈto.mo.los/ → /afˈto.mo.los/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /au̯.tó.mo.los/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /aʍˈto.mo.los/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /aɸˈto.mo.los/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /afˈto.mo.los/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /afˈto.mo.los/

Noun

αὐτόμολος • (autómolos) m (genitive αὐτομόλου); second declension (Attic, Ionic)

1. deserter
   • 460 BCE – 420 BCE, Herodotus, Histories 3.156
   • 460 BCE – 395 BCE, Thucydides, History of the Peloponnesian War 4.118
   • 430 BCE – 354 BCE, Xenophon, Anabasis 1.7.2

Usage notes

To express the side from which a person deserted, παρά (pará) with the genitive is used.

Declension

Second declension of ὁ αὐτόμολος; τοῦ αὐτομόλου (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ αὐτόμολος ho autómolos	τὼ αὐτομόλω tṑ automólō	οἱ αὐτόμολοι hoi autómoloi
Genitive	τοῦ αὐτομόλου toû automólou	τοῖν αὐτομόλοιν toîn automóloin	τῶν αὐτομόλων tôn automólōn
Dative	τῷ αὐτομόλῳ tôi automólōi	τοῖν αὐτομόλοιν toîn automóloin	τοῖς αὐτομόλοις toîs automólois
Accusative	τὸν αὐτόμολον tòn autómolon	τὼ αὐτομόλω tṑ automólō	τοὺς αὐτομόλους toùs automólous
Vocative	αὐτόμολε autómole	αὐτομόλω automólō	αὐτόμολοι autómoloi
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Derived terms

• αὐτομολέω (automoléō)

References

• “αὐτόμολος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press