κατηχέω

Ancient Greek

Etymology

From κᾰτᾰ- (kata-, “against”) +‎ ἠχέω (ēkhéō, “sound”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /ka.tɛː.kʰé.ɔː/ → /ka.tiˈçe.o/ → /ka.tiˈçe.o/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /ka.tɛː.kʰé.ɔː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ka.te̝ˈkʰe.o/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ka.tiˈçe.o/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ka.tiˈçe.o/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ka.tiˈçe.o/

Verb

κᾰτηχέω • (katēkhéō)

1. to resound
   1. to sound amiss
2. to teach by word of mouth
   1. to teach, instruct
   2. (in Christian writers) to instruct in the elements of religion

Inflection

   Present: κᾰτηχέω, κᾰτηχέομαι (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	κᾰτηχέω	κᾰτηχέεις	κᾰτηχέει	κᾰτηχέετον	κᾰτηχέετον	κᾰτηχέομεν	κᾰτηχέετε	κᾰτηχέουσῐ(ν)
	subjunctive	κᾰτηχέω	κᾰτηχέῃς	κᾰτηχέῃ	κᾰτηχέητον	κᾰτηχέητον	κᾰτηχέωμεν	κᾰτηχέητε	κᾰτηχέωσῐ(ν)
	optative	κᾰτηχέοιμῐ	κᾰτηχέοις	κᾰτηχέοι	κᾰτηχέοιτον	κᾰτηχεοίτην	κᾰτηχέοιμεν	κᾰτηχέοιτε	κᾰτηχέοιεν
	imperative		κᾰτήχεε	κᾰτηχεέτω	κᾰτηχέετον	κᾰτηχεέτων		κᾰτηχέετε	κᾰτηχεόντων
middle/ passive	indicative	κᾰτηχέομαι	κᾰτηχέῃ, κᾰτηχέει	κᾰτηχέεται	κᾰτηχέεσθον	κᾰτηχέεσθον	κᾰτηχεόμεθᾰ	κᾰτηχέεσθε	κᾰτηχέονται
	subjunctive	κᾰτηχέωμαι	κᾰτηχέῃ	κᾰτηχέηται	κᾰτηχέησθον	κᾰτηχέησθον	κᾰτηχεώμεθᾰ	κᾰτηχέησθε	κᾰτηχέωνται
	optative	κᾰτηχεοίμην	κᾰτηχέοιο	κᾰτηχέοιτο	κᾰτηχέοισθον	κᾰτηχεοίσθην	κᾰτηχεοίμεθᾰ	κᾰτηχέοισθε	κᾰτηχέοιντο
	imperative		κᾰτηχέου	κᾰτηχεέσθω	κᾰτηχέεσθον	κᾰτηχεέσθων		κᾰτηχέεσθε	κᾰτηχεέσθων
		active				middle/passive
infinitive		κᾰτηχέειν				κᾰτηχέεσθαι
participle	m	κᾰτηχέων				κᾰτηχεόμενος
	f	κᾰτηχέουσᾰ				κᾰτηχεομένη
	n	κᾰτηχέον				κᾰτηχεόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Present: κᾰτηχῶ, κᾰτηχοῦμαι (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	κᾰτηχῶ	κᾰτηχεῖς	κᾰτηχεῖ	κᾰτηχεῖτον	κᾰτηχεῖτον	κᾰτηχοῦμεν	κᾰτηχεῖτε	κᾰτηχοῦσῐ(ν)
	subjunctive	κᾰτηχῶ	κᾰτηχῇς	κᾰτηχῇ	κᾰτηχῆτον	κᾰτηχῆτον	κᾰτηχῶμεν	κᾰτηχῆτε	κᾰτηχῶσῐ(ν)
	optative	κᾰτηχοίην, κᾰτηχοῖμῐ	κᾰτηχοίης, κᾰτηχοῖς	κᾰτηχοίη, κᾰτηχοῖ	κᾰτηχοῖτον, κᾰτηχοίητον	κᾰτηχοίτην, κᾰτηχοιήτην	κᾰτηχοῖμεν, κᾰτηχοίημεν	κᾰτηχοῖτε, κᾰτηχοίητε	κᾰτηχοῖεν, κᾰτηχοίησᾰν
	imperative		κᾰτήχει	κᾰτηχείτω	κᾰτηχεῖτον	κᾰτηχείτων		κᾰτηχεῖτε	κᾰτηχούντων
middle/ passive	indicative	κᾰτηχοῦμαι	κᾰτηχεῖ, κᾰτηχῇ	κᾰτηχεῖται	κᾰτηχεῖσθον	κᾰτηχεῖσθον	κᾰτηχούμεθᾰ	κᾰτηχεῖσθε	κᾰτηχοῦνται
	subjunctive	κᾰτηχῶμαι	κᾰτηχῇ	κᾰτηχῆται	κᾰτηχῆσθον	κᾰτηχῆσθον	κᾰτηχώμεθᾰ	κᾰτηχῆσθε	κᾰτηχῶνται
	optative	κᾰτηχοίμην	κᾰτηχοῖο	κᾰτηχοῖτο	κᾰτηχοῖσθον	κᾰτηχοίσθην	κᾰτηχοίμεθᾰ	κᾰτηχοῖσθε	κᾰτηχοῖντο
	imperative		κᾰτηχοῦ	κᾰτηχείσθω	κᾰτηχεῖσθον	κᾰτηχείσθων		κᾰτηχεῖσθε	κᾰτηχείσθων
		active				middle/passive
infinitive		κᾰτηχεῖν				κᾰτηχεῖσθαι
participle	m	κᾰτηχῶν				κᾰτηχούμενος
	f	κᾰτηχοῦσᾰ				κᾰτηχουμένη
	n	κᾰτηχοῦν				κᾰτηχούμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Derived terms

• κατηχίζω (katēkhízō)

References

• “κατηχέω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “κατηχέω”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• κατηχέω in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• G2727 in Strong, James (1979) Strong’s Exhaustive Concordance to the Bible