σοφιστεύω

Ancient Greek

FWOTD – 12 July 2020

Etymology

From σοφῐστής (sophistḗs, “sophist”) +‎ -εύω (-eúō, “denominative verb-forming suffix”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /so.pʰis.těu̯.ɔː/ → /so.ɸisˈte.βo/ → /so.fisˈte.vo/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /so.pʰis.těu̯.ɔː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /so.pʰisˈte.wo/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /so.ɸisˈte.βo/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /so.fisˈte.vo/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /so.fisˈte.vo/

Verb

σοφῐστεύω • (sophisteúō)

1. to play the sophist, argue as one
2. to practise the profession of sophist, give lectures
   • 46 CE – 120 CE, Plutarch, Julius Caesar :

     ἔπλευσεν εἰς Ῥόδον ἐπὶ σχολὴν πρὸς Ἀπολλώνιον τὸν τοῦ Μόλωνος, οὗ καὶ Κικέρων ἠκρόατο, σοφιστεύοντος ἐπιφανῶς

     épleusen eis Rhódon epì skholḕn pròs Apollṓnion tòn toû Mólōnos, hoû kaì Kikérōn ēkróato, sophisteúontos epiphanôs

     he went by boat to Rhodes, to the School of Appolonius son of Molon, whom Cicero has attended too, as he was famous for his teaching.

Inflection

   Present: σοφιστεύω

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	σοφιστεύω	σοφιστεύεις	σοφιστεύει	σοφιστεύετον	σοφιστεύετον	σοφιστεύομεν	σοφιστεύετε	σοφιστεύουσῐ(ν)
	subjunctive	σοφιστεύω	σοφιστεύῃς	σοφιστεύῃ	σοφιστεύητον	σοφιστεύητον	σοφιστεύωμεν	σοφιστεύητε	σοφιστεύωσῐ(ν)
	optative	σοφιστεύοιμῐ	σοφιστεύοις	σοφιστεύοι	σοφιστεύοιτον	σοφιστευοίτην	σοφιστεύοιμεν	σοφιστεύοιτε	σοφιστεύοιεν
	imperative		σοφίστευε	σοφιστευέτω	σοφιστεύετον	σοφιστευέτων		σοφιστεύετε	σοφιστευόντων
		active
infinitive		σοφιστεύειν
participle	m	σοφιστεύων
	f	σοφιστεύουσᾰ
	n	σοφιστεῦον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Imperfect: ἐσοφίστευον

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐσοφίστευον	ἐσοφίστευες	ἐσοφίστευε(ν)	ἐσοφιστεύετον	ἐσοφιστευέτην	ἐσοφιστεύομεν	ἐσοφιστεύετε	ἐσοφίστευον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Aorist: ἐσοφίστευσᾰ

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐσοφίστευσᾰ	ἐσοφίστευσᾰς	ἐσοφίστευσε(ν)	ἐσοφιστεύσᾰτον	ἐσοφιστευσᾰ́την	ἐσοφιστεύσᾰμεν	ἐσοφιστεύσᾰτε	ἐσοφίστευσᾰν
	subjunctive	σοφιστεύσω	σοφιστεύσῃς	σοφιστεύσῃ	σοφιστεύσητον	σοφιστεύσητον	σοφιστεύσωμεν	σοφιστεύσητε	σοφιστεύσωσῐ(ν)
	optative	σοφιστεύσαιμῐ	σοφιστεύσειᾰς, σοφιστεύσαις	σοφιστεύσειε(ν), σοφιστεύσαι	σοφιστεύσαιτον	σοφιστευσαίτην	σοφιστεύσαιμεν	σοφιστεύσαιτε	σοφιστεύσειᾰν, σοφιστεύσαιεν
	imperative		σοφίστευσον	σοφιστευσᾰ́τω	σοφιστεύσᾰτον	σοφιστευσᾰ́των		σοφιστεύσᾰτε	σοφιστευσᾰ́ντων
		active
infinitive		σοφιστεῦσαι
participle	m	σοφιστεύσᾱς
	f	σοφιστεύσᾱσᾰ
	n	σοφιστεῦσᾰν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Synonyms

• σοφῐστῐάω (sophistiáō, “play the sophist”)
• σοφῐ́ζω (sophízō, “make wise, instruct, devise”), σοφῐ́ζομαι
• σοφόω (sophóō, “σοφίζω, make wise, instruct, devise”)

Derived terms

• σοφῐ́στευμᾰ n (sophísteuma, “skill, method, σόφισμα”)

Compounds:

• ἀντισοφῐστεύω (antisophisteúō)
• ἐνσοφῐστεύω (ensophisteúō, “trick like a sophist”)
• κᾰτᾰσοφῐστεύω (katasophisteúō, “outwit by sophisms”)
• ῠ̔περσοφῐστεύω (hupersophisteúō, “be an arch-sophist”)

Related terms

• σοφῐστής m (sophistḗs, “expert; philosopher, teacher; swindler”)
• σοφῐστείᾱ f (sophisteíā, “sophistry”)

and see at σοφός (sophós, “wise”)

Further reading

• “σοφιστεύω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “σοφιστεύω”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers