σωστός

Greek

Etymology

Verbal adjective of the verb σώζω (sṓzō, “to save”), hence literally "safe and sound; secure; sure, certain".

Pronunciation

• IPA^(key): [so̞ˈsto̞s]
• Hyphenation: σω‧στός

Adjective

σωστός • (sostós) m (feminine σωστή, neuter σωστό)

1. correct, right

   Synonym: ορθός (orthós)

   Antonym: λάθος (láthos)

2. real, true
3. (figuratively) well-mannered, well-behaved

Declension

declension of σωστός

number  case / gender	singular			plural
	masculine	feminine	neuter	masculine	feminine	neuter
nominative	σωστός	σωστή	σωστό	σωστοί	σωστές	σωστά
genitive	σωστού	σωστής	σωστού	σωστών	σωστών	σωστών
accusative	σωστό	σωστή	σωστό	σωστούς	σωστές	σωστά
vocative	σωστέ	σωστή	σωστό	σωστοί	σωστές	σωστά
derivations	comparative: πιο (pio) + positive forms (e.g. πιο σωστός, etc.) relative superlative: definite article + πιο (pio) + positive forms (e.g. ο πιο σωστός (o pio sostós), etc.)

degrees of comparison by suffixation

comparative	singular			plural
	masculine	feminine	neuter	masculine	feminine	neuter
nominative	σωστότερος	σωστότερη	σωστότερο	σωστότεροι	σωστότερες	σωστότερα
genitive	σωστότερου	σωστότερης	σωστότερου	σωστότερων	σωστότερων	σωστότερων
accusative	σωστότερο	σωστότερη	σωστότερο	σωστότερους	σωστότερες	σωστότερα
vocative	σωστότερε	σωστότερη	σωστότερο	σωστότεροι	σωστότερες	σωστότερα
derivations	relative superlative: ο + comparative forms (eg "ο σωστότερος", etc)
absolute superlative	singular			plural
	masculine	feminine	neuter	masculine	feminine	neuter
nominative	σωστότατος	σωστότατη	σωστότατο	σωστότατοι	σωστότατες	σωστότατα
genitive	σωστότατου	σωστότατης	σωστότατου	σωστότατων	σωστότατων	σωστότατων
accusative	σωστότατο	σωστότατη	σωστότατο	σωστότατους	σωστότατες	σωστότατα
vocative	σωστότατε	σωστότατη	σωστότατο	σωστότατοι	σωστότατες	σωστότατα

Further reading

• σωστός in Λεξικό της κοινής νεοελληνικής [Dictionary of Standard Modern Greek], 1998, by the "Triantafyllidis" Foundation.