پاك
Jump to navigation
Jump to search
Ottoman Turkish[edit]
Etymology[edit]
Borrowed from Persian پاک (pâk, “clean, pure, holy”).
Adjective[edit]
پاك • (pak)
- pure, clean, free of flaws or imperfections
- holy, sacred, morally perfect or flawless
- used up, worn out, depleted, having nothing left
Derived terms[edit]
Descendants[edit]
Further reading[edit]
- Çağbayır, Yaşar (2007) “pak”, in Ötüken Türkçe Sözlük (in Turkish), volume 1, Istanbul: Ötüken Neşriyat, page 3754
- Kélékian, Diran (1911) “پاك”, in Dictionnaire turc-français[1], Constantinople: Mihran, page 314
- Meninski, Franciszek à Mesgnien (1687) “Purus”, in Complementum thesauri linguarum orientalium, seu onomasticum latino-turcico-arabico-persicum, simul idem index verborum lexici turcico-arabico-persici, quod latinâ, germanicâ, aliarumque linguarum adjectâ nomenclatione nuper in lucem editum[2], Vienna, column 1410
- Meninski, Franciszek à Mesgnien (1680) “پاك”, in Thesaurus linguarum orientalium, Turcicae, Arabicae, Persicae, praecipuas earum opes à Turcis peculiariter usurpatas continens, nimirum Lexicon Turkico-Arabico-Persicum[3], Vienna, column 677
- Nişanyan, Sevan (2002–) “pak”, in Nişanyan Sözlük
- Redhouse, James W. (1890) “پاك”, in A Turkish and English Lexicon[4], Constantinople: A. H. Boyajian, page 434
Uyghur[edit]
Etymology[edit]
From Persian پاک (“clean, pure, holy”).
Pronunciation[edit]
Adjective[edit]
پاك • (pak)