uiteenvallen

Dutch

Etymology

uiteen (“apart”) + vallen (“fall”)

Pronunciation

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: uit‧een‧val‧len

Verb

uiteenvallen

1. to disintegrate

Inflection

Conjugation of uiteenvallen (strong class 7, separable)
infinitive	uiteenvallen
past singular	viel uiteen
past participle	uiteengevallen
infinitive	uiteenvallen
gerund	uiteenvallen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	val uiteen	viel uiteen	uiteenval	uiteenviel
2nd person sing. (jij)	valt uiteen, val uiteen2	viel uiteen	uiteenvalt	uiteenviel
2nd person sing. (u)	valt uiteen	viel uiteen	uiteenvalt	uiteenviel
2nd person sing. (gij)	valt uiteen	vielt uiteen	uiteenvalt	uiteenvielt
3rd person singular	valt uiteen	viel uiteen	uiteenvalt	uiteenviel
plural	vallen uiteen	vielen uiteen	uiteenvallen	uiteenvielen
subjunctive sing.1	valle uiteen	viele uiteen	uiteenvalle	uiteenviele
subjunctive plur.1	vallen uiteen	vielen uiteen	uiteenvallen	uiteenvielen
imperative sing.	val uiteen
imperative plur.1	valt uiteen
participles	uiteenvallend	uiteengevallen
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

• vallen uiteen