wegvallen

Dutch

Etymology

From weg (“away”) +‎ vallen (“to fall”).

Pronunciation

• Audio:

  (file)

Verb

wegvallen

1. to become absent, disappear
2. to be left out, be omitted

Inflection

Conjugation of wegvallen (strong class 7, separable)
infinitive	wegvallen
past singular	viel weg
past participle	weggevallen
infinitive	wegvallen
gerund	wegvallen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	val weg	viel weg	wegval	wegviel
2nd person sing. (jij)	valt weg, val weg2	viel weg	wegvalt	wegviel
2nd person sing. (u)	valt weg	viel weg	wegvalt	wegviel
2nd person sing. (gij)	valt weg	vielt weg	wegvalt	wegvielt
3rd person singular	valt weg	viel weg	wegvalt	wegviel
plural	vallen weg	vielen weg	wegvallen	wegvielen
subjunctive sing.1	valle weg	viele weg	wegvalle	wegviele
subjunctive plur.1	vallen weg	vielen weg	wegvallen	wegvielen
imperative sing.	val weg
imperative plur.1	valt weg
participles	wegvallend	weggevallen
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

• vallen weg