aankloten

Dutch

Etymology

Compound of aan +‎ kloten.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈaːnˌkloː.tə(n)/
• Hyphenation: aan‧klo‧ten

Verb

aankloten

1. (intransitive) to screw around, to faff about, to fuck around (to waste time with idle actions)

Inflection

Conjugation of aankloten (weak, separable)
infinitive	aankloten
past singular	klootte aan
past participle	aangekloot
infinitive	aankloten
gerund	aankloten n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	kloot aan	klootte aan	aankloot	aanklootte
2nd person sing. (jij)	kloot aan	klootte aan	aankloot	aanklootte
2nd person sing. (u)	kloot aan	klootte aan	aankloot	aanklootte
2nd person sing. (gij)	kloot aan	klootte aan	aankloot	aanklootte
3rd person singular	kloot aan	klootte aan	aankloot	aanklootte
plural	kloten aan	klootten aan	aankloten	aanklootten
subjunctive sing.1	klote aan	klootte aan	aanklote	aanklootte
subjunctive plur.1	kloten aan	klootten aan	aankloten	aanklootten
imperative sing.	kloot aan
imperative plur.1	kloot aan
participles	aanklotend	aangekloot
1) Archaic.