dymić

Polish

Etymology

From dym +‎ -ić.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈdɨ.mit͡ɕ/

• Audio

  (file)

• Rhymes: -ɨmit͡ɕ
• Syllabification: dy‧mić

Verb

dymić impf

1. (intransitive) to smoke (give off smoke)

Conjugation

Conjugation of dymić impf

		singular			plural
	person	masculine	feminine	neuter	virile	nonvirile
infinitive		dymić
present tense	1st	dymię			dymimy
	2nd	dymisz			dymicie
	3rd	dymi			dymią
	impersonal	dymi się
past tense	1st	dymiłem	dymiłam		dymiliśmy	dymiłyśmy
	2nd	dymiłeś	dymiłaś		dymiliście	dymiłyście
	3rd	dymił	dymiła	dymiło	dymili	dymiły
	impersonal	dymiono
future tense	1st	będę dymił, będę dymić	będę dymiła, będę dymić		będziemy dymili, będziemy dymić	będziemy dymiły, będziemy dymić
	2nd	będziesz dymił, będziesz dymić	będziesz dymiła, będziesz dymić		będziecie dymili, będziecie dymić	będziecie dymiły, będziecie dymić
	3rd	będzie dymił, będzie dymić	będzie dymiła, będzie dymić	będzie dymiło, będzie dymić	będą dymili, będą dymić	będą dymiły, będą dymić
	impersonal	będzie dymić się
conditional	1st	dymiłbym	dymiłabym		dymilibyśmy	dymiłybyśmy
	2nd	dymiłbyś	dymiłabyś		dymilibyście	dymiłybyście
	3rd	dymiłby	dymiłaby	dymiłoby	dymiliby	dymiłyby
	impersonal	dymiono by
imperative	1st	niech dymię			dymmy
	2nd	dym			dymcie
	3rd	niech dymi			niech dymią
active adjectival participle		dymiący	dymiąca	dymiące	dymiący	dymiące
contemporary adverbial participle		dymiąc
verbal noun		dymienie

Further reading

• dymić in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
• dymić in Polish dictionaries at PWN