iða

See also: Appendix:Variations of "ida"

Icelandic

Etymology

From Proto-Germanic *idōną (“to move about restlessly”), from Proto-Indo-European *h₁i-t-eh₂-ie-, probably from *h₁éyti (“to go”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɪːða/

  Rhymes: -ɪːða

  Homophones: Iða

Noun

iða f (genitive singular iðu, nominative plural iður)

1. whirlpool, eddy

Verb

iða (weak verb, third-person singular past indicative iðaði, supine iðað)

1. to move constantly, restlessly

Conjugation

iða — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að iða
supine (sagnbót)		iðað
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		iðandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég iða	við iðum	present (nútíð)	ég iði	við iðum
	þú iðar	þið iðið		þú iðir	þið iðið
	hann, hún, það iðar	þeir, þær, þau iða		hann, hún, það iði	þeir, þær, þau iði
past (þátíð)	ég iðaði	við iðuðum	past (þátíð)	ég iðaði	við iðuðum
	þú iðaðir	þið iðuðuð		þú iðaðir	þið iðuðuð
	hann, hún, það iðaði	þeir, þær, þau iðuðu		hann, hún, það iðaði	þeir, þær, þau iðuðu
imperative (boðháttur)	iða (þú)	iðið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	iðaðu	iðiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

References

• Kroonen, Guus (2013) “idojan-”, in Etymological Dictionary of Proto-Germanic (Leiden Indo-European Etymological Dictionary Series; 11), Leiden, Boston: Brill, →ISBN, page 269