inoperor

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Latin[edit]

Etymology[edit]

From in- +‎ operor.

Pronunciation[edit]

Verb[edit]

inoperor (present infinitive inoperārī, perfect active inoperātus sum); first conjugation, deponent

  1. to effect, operate or produce

Conjugation[edit]

   Conjugation of inoperor (first conjugation, deponent)
indicative singular plural
first second third first second third
active present inoperor inoperāris,
inoperāre
inoperātur inoperāmur inoperāminī inoperantur
imperfect inoperābar inoperābāris,
inoperābāre
inoperābātur inoperābāmur inoperābāminī inoperābantur
future inoperābor inoperāberis,
inoperābere
inoperābitur inoperābimur inoperābiminī inoperābuntur
perfect inoperātus + present active indicative of sum
pluperfect inoperātus + imperfect active indicative of sum
future perfect inoperātus + future active indicative of sum
subjunctive singular plural
first second third first second third
active present inoperer inoperēris,
inoperēre
inoperētur inoperēmur inoperēminī inoperentur
imperfect inoperārer inoperārēris,
inoperārēre
inoperārētur inoperārēmur inoperārēminī inoperārentur
perfect inoperātus + present active subjunctive of sum
pluperfect inoperātus + imperfect active subjunctive of sum
imperative singular plural
first second third first second third
active present inoperāre inoperāminī
future inoperātor inoperātor inoperantor
non-finite forms active passive
present perfect future present perfect future
infinitives inoperārī inoperātum esse inoperātūrum esse
participles inoperāns inoperātus inoperātūrus inoperandus
verbal nouns gerund supine
genitive dative accusative ablative accusative ablative
inoperandī inoperandō inoperandum inoperandō inoperātum inoperātū

References[edit]