iuvamentum
Jump to navigation
Jump to search
Latin
[edit]Etymology
[edit]From iuvāre (“to aid, to save”) + -menta (“forming collective nouns”) + -um.
Pronunciation
[edit]- (Classical Latin) IPA(key): /i̯u.u̯aːˈmen.tum/, [i̯uː̯äːˈmɛn̪t̪ʊ̃ˑ]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /ju.vaˈmen.tum/, [juväˈmɛn̪t̪um]
Noun
[edit]iuvāmentum n (genitive iuvāmentī); second declension
Declension
[edit]Second-declension noun (neuter).
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | iuvāmentum | iuvāmenta |
Genitive | iuvāmentī | iuvāmentōrum |
Dative | iuvāmentō | iuvāmentīs |
Accusative | iuvāmentum | iuvāmenta |
Ablative | iuvāmentō | iuvāmentīs |
Vocative | iuvāmentum | iuvāmenta |
References
[edit]- Karl Ernst Georges, Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch (1913/1918; reprint Darmstadt, 1998), vol. 2, column 505. [1]