kaivu
Finnish
Etymology
kaivaa (“to dig”) >
Noun
kaivu
Declension
Inflection of kaivu (Kotus type 1/valo, no gradation) | ||||
---|---|---|---|---|
nominative | kaivu | kaivut | ||
genitive | kaivun | kaivujen | ||
partitive | kaivua | kaivuja | ||
illative | kaivuun | kaivuihin | ||
singular | plural | |||
nominative | kaivu | kaivut | ||
accusative | nom. | kaivu | kaivut | |
gen. | kaivun | |||
genitive | kaivun | kaivujen | ||
partitive | kaivua | kaivuja | ||
inessive | kaivussa | kaivuissa | ||
elative | kaivusta | kaivuista | ||
illative | kaivuun | kaivuihin | ||
adessive | kaivulla | kaivuilla | ||
ablative | kaivulta | kaivuilta | ||
allative | kaivulle | kaivuille | ||
essive | kaivuna | kaivuina | ||
translative | kaivuksi | kaivuiksi | ||
abessive | kaivutta | kaivuitta | ||
instructive | — | kaivuin | ||
comitative | See the possessive forms below. |
Synonyms
Compounds
Related terms
Anagrams
Latvian
Noun
kaivu f
- (deprecated template usage) accusative singular form of kaiva
- (deprecated template usage) instrumental singular form of kaiva
- (deprecated template usage) genitive plural form of kaiva