karaim
See also: Karaim
Hungarian
Etymology
kar + -aim (possessive suffix)
Pronunciation
Noun
karaim
- first-person singular multiple-possession possessive of kar (in the sense “faculty” or “ensemble”)
Declension
Inflection (stem in -a-, back harmony) | ||
---|---|---|
singular | plural | |
nominative | karaim | — |
accusative | karaimat | — |
dative | karaimnak | — |
instrumental | karaimmal | — |
causal-final | karaimért | — |
translative | karaimmá | — |
terminative | karaimig | — |
essive-formal | karaimként | — |
essive-modal | — | — |
inessive | karaimban | — |
superessive | karaimon | — |
adessive | karaimnál | — |
illative | karaimba | — |
sublative | karaimra | — |
allative | karaimhoz | — |
elative | karaimból | — |
delative | karaimról | — |
ablative | karaimtól | — |
non-attributive possessive - singular |
karaimé | — |
non-attributive possessive - plural |
karaiméi | — |