leyfa

See also: leifa

Icelandic

Etymology

From Old Norse leyfa, from Proto-Germanic *(uz)laubijaną.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈleiːva/
• Rhymes: -eiːva
• Homophone: leifa

Verb

leyfa (weak verb, third-person singular past indicative leyfði, supine leyft)

1. (transitive, governs the accusative) to allow something, to permit something, to give permission for something
2. (ditransitive, governs the accusative and dative) to allow somebody something, to permit somebody something, to give somebody permission for something
   • Timothy 2:11-12 (English, Icelandic)

     Konan á að læra í kyrrþey, í allri undirgefni. Ekki leyfi ég konu að kenna eða taka sér vald yfir manninum, heldur á hún að vera kyrrlát.

     A woman should learn in quietness and full submission. I do not permit a woman to teach or to have authority over a man; she must be silent.

   Ég leyfði honum að leika sér með boltann.

   I gave him permission to play with his ball.

Conjugation

leyfa — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að leyfa
supine (sagnbót)		leyft
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		leyfandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég leyfi	við leyfum	present (nútíð)	ég leyfi	við leyfum
	þú leyfir	þið leyfið		þú leyfir	þið leyfið
	hann, hún, það leyfir	þeir, þær, þau leyfa		hann, hún, það leyfi	þeir, þær, þau leyfi
past (þátíð)	ég leyfði	við leyfðum	past (þátíð)	ég leyfði	við leyfðum
	þú leyfðir	þið leyfðuð		þú leyfðir	þið leyfðuð
	hann, hún, það leyfði	þeir, þær, þau leyfðu		hann, hún, það leyfði	þeir, þær, þau leyfðu
imperative (boðháttur)	leyf (þú)	leyfið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	leyfðu	leyfiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

leyfast — mediopassive voice (miðmynd)

infinitive (nafnháttur)		að leyfast
supine (sagnbót)		leyfst
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		leyfandist ** ** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég leyfist	við leyfumst	present (nútíð)	ég leyfist	við leyfumst
	þú leyfist	þið leyfist		þú leyfist	þið leyfist
	hann, hún, það leyfist	þeir, þær, þau leyfast		hann, hún, það leyfist	þeir, þær, þau leyfist
past (þátíð)	ég leyfðist	við leyfðumst	past (þátíð)	ég leyfðist	við leyfðumst
	þú leyfðist	þið leyfðust		þú leyfðist	þið leyfðust
	hann, hún, það leyfðist	þeir, þær, þau leyfðust		hann, hún, það leyfðist	þeir, þær, þau leyfðust
imperative (boðháttur)	leyfst (þú)	leyfist (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	leyfstu	leyfisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

leyfður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	leyfður	leyfð	leyft		leyfðir	leyfðar	leyfð
accusative (þolfall)	leyfðan	leyfða	leyft		leyfða	leyfðar	leyfð
dative (þágufall)	leyfðum	leyfðri	leyfðu		leyfðum	leyfðum	leyfðum
genitive (eignarfall)	leyfðs	leyfðrar	leyfðs		leyfðra	leyfðra	leyfðra
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	leyfði	leyfða	leyfða		leyfðu	leyfðu	leyfðu
accusative (þolfall)	leyfða	leyfðu	leyfða		leyfðu	leyfðu	leyfðu
dative (þágufall)	leyfða	leyfðu	leyfða		leyfðu	leyfðu	leyfðu
genitive (eignarfall)	leyfða	leyfðu	leyfða		leyfðu	leyfðu	leyfðu

Related terms

• leyfi

---

Old Norse

Etymology 1

(deprecated template usage)

From Proto-Germanic *laubijaną, whence also Old English līfan, lēfan, lȳfan, Old High German gilouben (“believe”) and irlouben (“allow”) (German glauben, erlauben), Gothic 𐌿𐍃𐌻𐌰𐌿𐌱𐌾𐌰𐌽 (uslaubjan, “allow”). Ultimately from Proto-Indo-European *lewbʰ- (“to hold dear; love”)

Verb

leyfa

1. to allow, permit
2. to praise

Conjugation

Conjugation of leyfa — active (weak class 1)

infinitive	leyfa
present participle	leyfandi
past participle	leyfðr
indicative	present	past
1st-person singular	leyfi	leyfða
2nd-person singular	leyfir	leyfðir
3rd-person singular	leyfir	leyfði
1st-person plural	leyfum	leyfðum
2nd-person plural	leyfið	leyfðuð
3rd-person plural	leyfa	leyfðu
subjunctive	present	past
1st-person singular	leyfa	leyfða
2nd-person singular	leyfir	leyfðir
3rd-person singular	leyfi	leyfði
1st-person plural	leyfim	leyfðim
2nd-person plural	leyfið	leyfðið
3rd-person plural	leyfi	leyfði
imperative	present
2nd-person singular	leyf, leyfi
1st-person plural	leyfum
2nd-person plural	leyfið

Conjugation of leyfa — mediopassive (weak class 1)

infinitive	leyfask
present participle	leyfandisk
past participle	leyfzk
indicative	present	past
1st-person singular	leyfumk	leyfðumk
2nd-person singular	leyfisk	leyfðisk
3rd-person singular	leyfisk	leyfðisk
1st-person plural	leyfumsk	leyfðumsk
2nd-person plural	leyfizk	leyfðuzk
3rd-person plural	leyfask	leyfðusk
subjunctive	present	past
1st-person singular	leyfumk	leyfðumk
2nd-person singular	leyfisk	leyfðisk
3rd-person singular	leyfisk	leyfðisk
1st-person plural	leyfimsk	leyfðimsk
2nd-person plural	leyfizk	leyfðizk
3rd-person plural	leyfisk	leyfðisk
imperative	present
2nd-person singular	leyfsk, leyfisk
1st-person plural	leyfumsk
2nd-person plural	leyfizk

Related terms

• leyfi n (“permission”)
• lof n (“praise”)

Descendants

• Faroese: loyva
• Icelandic: leyfa

• Norwegian (nynorsk): løyve

References

• “leyfa”, in Geir T. Zoëga (1910) A Concise Dictionary of Old Icelandic, Oxford: Clarendon Press

Etymology 2

See the etymology of the corresponding lemma form.

Noun

leyfa

1. Template:genitive plural of