ontteken

Dutch

Etymology

From teek +‎ ont- -en.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌɔnˈteː.kə(n)/
• Hyphenation: ont‧te‧ken
• Rhymes: -eːkən

Verb

ontteken

1. (transitive) to detick

Conjugation

Conjugation of ontteken (weak, prefixed)
infinitive	ontteken
past singular	ontteekte
past participle	ontteekt
infinitive	ontteken
gerund	ontteken n
	present tense	past tense
1st person singular	ontteek	ontteekte
2nd person sing. (jij)	ontteekt, ontteek2	ontteekte
2nd person sing. (u)	ontteekt	ontteekte
2nd person sing. (gij)	ontteekt	ontteekte
3rd person singular	ontteekt	ontteekte
plural	ontteken	ontteekten
subjunctive sing.1	ontteke	ontteekte
subjunctive plur.1	ontteken	ontteekten
imperative sing.	ontteek
imperative plur.1	ontteekt
participles	onttekend	ontteekt
1) Archaic. 2) In case of inversion.