ontwennen

Dutch

Etymology

From ont- +‎ wennen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ɔntˈʋɛ.nə(n)/

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -ɛnən

Verb

ontwennen

1. to unlearn, wean, correct (a bad habit)

Conjugation

Conjugation of ontwennen (weak, prefixed)
infinitive	ontwennen
past singular	ontwende
past participle	ontwend
infinitive	ontwennen
gerund	ontwennen n
	present tense	past tense
1st person singular	ontwen	ontwende
2nd person sing. (jij)	ontwent, ontwen2	ontwende
2nd person sing. (u)	ontwent	ontwende
2nd person sing. (gij)	ontwent	ontwende
3rd person singular	ontwent	ontwende
plural	ontwennen	ontwenden
subjunctive sing.1	ontwenne	ontwende
subjunctive plur.1	ontwennen	ontwenden
imperative sing.	ontwen
imperative plur.1	ontwent
participles	ontwennend	ontwend
1) Archaic. 2) In case of inversion.