schandelijk

Dutch

Etymology

From Middle Dutch schandelijc. Equivalent to schande +‎ -lijk.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈsxɑn.də.lək/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: schan‧de‧lijk

Adjective

schandelijk (comparative schandelijker, superlative schandelijkst)

1. shameful, disgraceful, dishonourable

   Synonyms: schandalig, godgeklaagd, hemeltergend

Declension

Declension of schandelijk
uninflected	schandelijk
inflected	schandelijke
comparative	schandelijker
		positive	comparative	superlative
predicative/adverbial		schandelijk	schandelijker	het schandelijkst het schandelijkste
indefinite	m./f. sing.	schandelijke	schandelijkere	schandelijkste
	n. sing.	schandelijk	schandelijker	schandelijkste
	plural	schandelijke	schandelijkere	schandelijkste
definite		schandelijke	schandelijkere	schandelijkste
partitive		schandelijks	schandelijkers	—

Derived terms

• schandelijkheid

 

Descendants

• Afrikaans: skandelik
• Negerhollands: skandlik

Adverb

schandelijk (comparative schandelijker, superlative schandelijkst)

1. shamefully

Usage notes

• Not to be confused with schadelijk (“harmful”).