sneeuw

Dutch

Pronunciation

• IPA^(key): /sneːu̯/

• audio

  (file)

• Hyphenation: sneeuw
• Rhymes: -eːu̯

Etymology 1

From Middle Dutch snêe, from Old Dutch snēo, from Proto-Germanic *snaiwaz. The predominant form in earlier Modern Dutch was snee (compare German Schnee). The form sneeuw, which continues the Middle Dutch inflected stem, was reinforced by the verb sneeuwen (“to snow”).

Noun

sneeuw f (uncountable)

1. snow (frozen precipitation)
2. snow, static, noise (on a display screen)
3. (slang) cocaine

Alternative forms

• snee (now dialectal, otherwise obsolete)

Derived terms

• bloedsneeuw
• ijssneeuw
• motsneeuw
• paksneeuw
• smeltsneeuw
• sneeuwachtig
• sneeuwanker
• sneeuwbal
• sneeuwband
• sneeuwbeer
• sneeuwberg
• sneeuwbes
• sneeuwblind
• sneeuwbloem
• sneeuwbril
• sneeuwbui
• sneeuwdek
• sneeuwen
• sneeuwerig
• sneeuwfrees
• sneeuwgans
• sneeuwgeit
• sneeuwgrens
• sneeuwhaas
• sneeuwhoen
• sneeuwhoos
• sneeuwhut
• sneeuwig
• sneeuwjacht
• sneeuwkanon
• sneeuwketting
• sneeuwkleed
• sneeuwklokje
• sneeuwkristal
• sneeuwkroon
• sneeuwlandschap
• sneeuwlawine
• sneeuwleeuw
• sneeuwloos
• sneeuwlucht
• sneeuwluipaard
• sneeuwman
• sneeuwmug
• sneeuwmuis
• sneeuwoverlast
• sneeuwpanter
• sneeuwploeg
• sneeuwpop
• sneeuwpret
• sneeuwpudding
• sneeuwruimer
• sneeuwschaap
• sneeuwschaats
• sneeuwschep
• sneeuwschoen
• sneeuwschuiver
• sneeuwscooter
• sneeuwstorm
• sneeuwuil
• sneeuwvakantie
• sneeuwval
• sneeuwvlo
• sneeuwvlok
• sneeuwvrij
• sneeuwvrouw
• sneeuwwater
• sneeuwwit
• Sneeuwwitje
• sneeuwwoestijn
• sneeuwzeker
• stuifsneeuw
• verdwijnen als sneeuw voor de zon

 

Descendants

• Afrikaans: sneeu
• Negerhollands: sneew
• → Papiamentu: sneu, sneeuw
• → Sranan Tongo: snew

Etymology 2

See the etymology of the corresponding lemma form.

Verb

sneeuw

1. first-person singular present indicative of sneeuwen
2. imperative of sneeuwen