uczęstnik

See also: uczestnik

Old Polish

Alternative forms

• uczęsnik

Etymology

Inherited from Proto-Slavic *učęstьnikъ. By surface analysis, u- +‎ część +‎ -nik. First attested in 1405.

Pronunciation

• IPA^(key): (10^th–15^th CE) /ut͡ʃʲæ̃stniːk/
• IPA^(key): (15^th CE) /ut͡ʃʲæ̃stnik/

Noun

uczęstnik m

1. participant
   • 1875, Stanisław Motty, editor, Książeczka do nabożeństwa Jadwigi księżniczki polskiej‎^[1], page 135:

     Czynysch gye vcząsthnyky thwoyey mylosczy

     [Czynisz je uczęstniki twojej miłości]

2. someone who has the right to a part of something
   • 1895 [1448–1450], Franciszek Piekosiński, editor, Tłumaczenia polskie statutów ziemskich, Kodeks Świętosławów, page 105:

     Bidlo... i thesz zitho... ku they tho wdowye... ma sluschecz, s (pro f) kthorichze tho... przirodzeny nye mayąn bicz vczanstnyczi (non debent existere participes)

     [Bydło... i też żyto... ku tej to wdowie... ma słuszeć, w ktorychże to... przyrodzeni nie mają być uczęstnicy (non debent existere participes)]

3. witness; partner
   • 1895 [1405], Archiwum Komisji Prawniczej. Collectanea ex Archivo Collegii Iuridici‎^[2], volume X, page 160:

     Nawogius... una cum Jachna, consorte sua, accusantur pro uczanstnyky vlg. et quia non statuit ipsos

     [Nawogius... una cum Jachna, consorte sua, accusantur pro uczęstniki vlg. et quia non statuit ipsos]

Declension

Declension of -

	singular	dual	plural
nominative	—	—	uczęstnicy/uczęstniki
genitive	—	—	—
dative	—	—	—
accusative	—	—	uczęstniki
instrumental	—	—	—
locative	—	—	—
vocative	—	—	—

Related terms

adjective

• uczęstny

 

nouns

• uczęstek
• uczęstniczka
• uczęstność
• uczęstwo

 

verbs

• (impf) uczęstnić
• (impf) uczęstować

 

Descendants

• Polish: uczestnik

References

• B. Sieradzka-Baziur, editor (2011–2015), “(uczestnik) uczęsnik, uczęstnik”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN