uczęstnik

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search
See also: uczestnik

Old Polish[edit]

Alternative forms[edit]

Etymology[edit]

Inherited from Proto-Slavic *učęstьnikъ. By surface analysis, u- +‎ część +‎ -nik. First attested in 1405.

Pronunciation[edit]

  • IPA(key): (10th–15th CE) /ut͡ʃʲæ̃stniːk/
  • IPA(key): (15th CE) /ut͡ʃʲæ̃stnik/

Noun[edit]

uczęstnik m pers

  1. participant
    • 1875 [End of the 15th century], Stanisław Motty, editor, Książeczka do nabożeństwa Jadwigi księżniczki polskiej[1], page 135:
      Czynysch gye vcząsthnyky thwoyey mylosczy
      [Czynisz je uczęstniki twojej miłości]
  2. someone who has the right to a part of something
    • 1895 [1448–1450], Franciszek Piekosiński, editor, Tłumaczenia polskie statutów ziemskich, Kodeks Świętosławów, page 105:
      Bidlo... i thesz zitho... ku they tho wdowye... ma sluschecz, s (pro f) kthorichze tho... przirodzeny nye mayąn bicz vczanstnyczi (non debent existere participes)
      [Bydło... i też żyto... ku tej to wdowie... ma słuszeć, w ktorychże to... przyrodzeni nie mają być uczęstnicy (non debent existere participes)]
  3. witness; partner
    • 1895 [1405], Archiwum Komisji Prawniczej. Collectanea ex Archivo Collegii Iuridici[2], volume X, page 160:
      Nawogius... una cum Jachna, consorte sua, accusantur pro uczanstnyky vlg. et quia non statuit ipsos
      [Nawogius... una cum Jachna, consorte sua, accusantur pro uczęstniki vlg. et quia non statuit ipsos]

Related terms[edit]

adjective
nouns
verbs

Descendants[edit]

  • Polish: uczestnik

References[edit]