uitdragen

Dutch

Etymology

From uit +‎ dragen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈœy̯ˌdraːɣə(n)/

• Audio:

  (file)

Verb

uitdragen

1. to disseminate

Conjugation

Conjugation of uitdragen (strong class 6, separable)
infinitive	uitdragen
past singular	droeg uit
past participle	uitgedragen
infinitive	uitdragen
gerund	uitdragen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	draag uit	droeg uit	uitdraag	uitdroeg
2nd person sing. (jij)	draagt uit, draag uit2	droeg uit	uitdraagt	uitdroeg
2nd person sing. (u)	draagt uit	droeg uit	uitdraagt	uitdroeg
2nd person sing. (gij)	draagt uit	droegt uit	uitdraagt	uitdroegt
3rd person singular	draagt uit	droeg uit	uitdraagt	uitdroeg
plural	dragen uit	droegen uit	uitdragen	uitdroegen
subjunctive sing.1	drage uit	droege uit	uitdrage	uitdroege
subjunctive plur.1	dragen uit	droegen uit	uitdragen	uitdroegen
imperative sing.	draag uit
imperative plur.1	draagt uit
participles	uitdragend	uitgedragen
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

• dragen uit