uitgooien

Dutch

Etymology

uit +‎ gooien

Pronunciation

• Audio:

  (file)

Verb

uitgooien

1. to remove (from a premises), throw out (general)
2. to cast (throw a fishing line or net into the water)

Inflection

Conjugation of uitgooien (weak, separable)
infinitive	uitgooien
past singular	gooide uit
past participle	uitgegooid
infinitive	uitgooien
gerund	uitgooien n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	gooi uit	gooide uit	uitgooi	uitgooide
2nd person sing. (jij)	gooit uit, gooi uit2	gooide uit	uitgooit	uitgooide
2nd person sing. (u)	gooit uit	gooide uit	uitgooit	uitgooide
2nd person sing. (gij)	gooit uit	gooide uit	uitgooit	uitgooide
3rd person singular	gooit uit	gooide uit	uitgooit	uitgooide
plural	gooien uit	gooiden uit	uitgooien	uitgooiden
subjunctive sing.1	gooie uit	gooide uit	uitgooie	uitgooide
subjunctive plur.1	gooien uit	gooiden uit	uitgooien	uitgooiden
imperative sing.	gooi uit
imperative plur.1	gooit uit
participles	uitgooiend	uitgegooid
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

• gooien uit