uitroepen

Dutch

Etymology

From uit +‎ roepen.

Pronunciation

• Audio:

  (file)

Noun

uitroepen

1. plural of uitroep

Verb

uitroepen

1. to cry out
2. to proclaim

   In 1482 riep Boabdil zich tot nieuwe koning uit. — In 1482 Boabdil proclaimed himself the new king.

Conjugation

Conjugation of uitroepen (strong class 7, separable)
infinitive	uitroepen
past singular	riep uit
past participle	uitgeroepen
infinitive	uitroepen
gerund	uitroepen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	roep uit	riep uit	uitroep	uitriep
2nd person sing. (jij)	roept uit, roep uit2	riep uit	uitroept	uitriep
2nd person sing. (u)	roept uit	riep uit	uitroept	uitriep
2nd person sing. (gij)	roept uit	riept uit	uitroept	uitriept
3rd person singular	roept uit	riep uit	uitroept	uitriep
plural	roepen uit	riepen uit	uitroepen	uitriepen
subjunctive sing.1	roepe uit	riepe uit	uitroepe	uitriepe
subjunctive plur.1	roepen uit	riepen uit	uitroepen	uitriepen
imperative sing.	roep uit
imperative plur.1	roept uit
participles	uitroepend	uitgeroepen
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Descendants

• Negerhollands: roep ut

Anagrams

• roepen uit