umówca

See also: umówcą

Old Polish

Etymology

From umówić +‎ -ca. First attested in 1477.

Pronunciation

• IPA^(key): (10^th–15^th CE) /umɔːft͡sa/
• IPA^(key): (15^th CE) /umoft͡sa/

Noun

umówca m ?

1. person who helps conclude an agreement or contract (Is there an English equivalent to this definition?)

Related terms

adjective

• umowny

 

nouns

• umawianie
• umowa
• umówienie
• umówka

 

verbs

• mówić impf
• umówić pf, umawiać impf

 

Descendants

• Polish: umówca

References

• B. Sieradzka-Baziur, editor (2011–2015), “umówca”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN

Polish

Etymology

Inherited from Old Polish umówca. By surface analysis, umówić +‎ -ca.

Pronunciation

• IPA^(key): /uˈmuf.t͡sa/
• Rhymes: -uft͡sa
• Syllabification: u‧mów‧ca

Noun

umówca m pers

1. (obsolete) arranger (person who sets up a meeting or arrangement) (Is there an English equivalent to this definition?)

Declension

Declension of umówca

	singular	plural
nominative	umówca	umówcy/umówce (deprecative)
genitive	umówcy	umówców
dative	umówcy	umówcom
accusative	umówcę	umówców
instrumental	umówcą	umówcami
locative	umówcy	umówcach
vocative	umówco	umówcy

Related terms

adjectives

• umowny
• umowowy

 

adverb

• umownie

 

nouns

• umowa
• umowność
• umówienie
• umówiny
• umówka

 

verbs

• mówić impf
• umówić pf, umawiać impf

 

Further reading

• umówca in Polish dictionaries at PWN
• Maria Renata Mayenowa, Stanisław Rospond, Witold Taszycki, Stefan Hrabec, Władysław Kuraszkiewicz (2010-2023) “umowca”, in Słownik Polszczyzny XVI Wieku [A Dictionary of 16th Century Polish]
• Samuel Bogumił Linde (1807–1814) “umówca”, in Słownik języka polskiego‎^[1]
• Aleksander Zdanowicz (1861) “umówca”, in Słownik języka polskiego, Wilno 1861‎^[2]
• J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, editors (1919), “umówca”, in Słownik języka polskiego‎^[3] (in Polish), volume 7, Warsaw, page 301