vaða

See also: vada, váda, vadā, vadă, vådă, vāda, and vaþa

Faroese

Etymology

From Old Norse vaða, from Proto-Germanic *wadaną.

Verb

vaða (third person singular past indicative vóð, third person plural past indicative vóðu, supine vaðið)

1. to wade

Conjugation

Conjugation of vaða (group v-58)
infinitive	vaða
supine	vaðið
participle (a26)1	vaðandi	vaðin
	present	past
first singular	vaði	vóð
second singular	veður	vóð(st)
third singular	veður	vóð
plural	vaða	vóðu
	imperative
singular	vað!
plural	vaðið!
1Only the past participle being declined.

---

Icelandic

Etymology

From Old Norse vaða, from Proto-Germanic *wadaną.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈvaːða/
• Rhymes: -aːða

Verb

vaða (strong verb, third-person singular past indicative óð, third-person plural past indicative óðu, supine vaðið)

1. (transitive or intransitive) to wade
2. (intransitive) to rush (forward, in, etc.) heedlessly
3. (intransitive) to prattle, to talk nonsense
4. (intransitive, of fish) to shoal

Conjugation

vaða — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að vaða
supine (sagnbót)		vaðið
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		vaðandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég veð	við vöðum	present (nútíð)	ég vaði	við vöðum
	þú veður	þið vaðið		þú vaðir	þið vaðið
	hann, hún, það veður	þeir, þær, þau vaða		hann, hún, það vaði	þeir, þær, þau vaði
past (þátíð)	ég óð	við óðum	past (þátíð)	ég væði	við væðum
	þú óðst	þið óðuð		þú væðir	þið væðuð
	hann, hún, það óð	þeir, þær, þau óðu		hann, hún, það væði	þeir, þær, þau væðu
imperative (boðháttur)	vað (þú)	vaðið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	vaddu	vaðiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

vaðast — mediopassive voice (miðmynd)

infinitive (nafnháttur)		að vaðast
supine (sagnbót)		vaðist
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		vaðandist ** ** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég veðst	við vöðumst	present (nútíð)	ég vaðist	við vöðumst
	þú veðst	þið vaðist		þú vaðist	þið vaðist
	hann, hún, það veðst	þeir, þær, þau vaðast		hann, hún, það vaðist	þeir, þær, þau vaðist
past (þátíð)	ég óðst	við óðumst	past (þátíð)	ég væðist	við væðumst
	þú óðst	þið óðust		þú væðist	þið væðust
	hann, hún, það óðst	þeir, þær, þau óðust		hann, hún, það væðist	þeir, þær, þau væðust
imperative (boðháttur)	vaðst (þú)	vaðist (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	vaðstu	vaðisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

vaðinn — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	vaðinn	vaðin	vaðið		vaðnir	vaðnar	vaðin
accusative (þolfall)	vaðinn	vaðna	vaðið		vaðna	vaðnar	vaðin
dative (þágufall)	vöðnum	vaðinni	vöðnu		vöðnum	vöðnum	vöðnum
genitive (eignarfall)	vaðins	vaðinnar	vaðins		vaðinna	vaðinna	vaðinna
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	vaðni	vaðna	vaðna		vöðnu	vöðnu	vöðnu
accusative (þolfall)	vaðna	vöðnu	vaðna		vöðnu	vöðnu	vöðnu
dative (þágufall)	vaðna	vöðnu	vaðna		vöðnu	vöðnu	vöðnu
genitive (eignarfall)	vaðna	vöðnu	vaðna		vöðnu	vöðnu	vöðnu

Synonyms

• (to talk nonsense): rugla, bulla

Noun

vaða f (genitive singular vöðu, nominative plural vöður)

1. shoal. school (of fish)

Declension

declension of vaða

f-w1	singular		plural
	indefinite	definite	indefinite	definite
nominative	vaða	vaðan	vöður	vöðurnar
accusative	vöðu	vöðuna	vöður	vöðurnar
dative	vöðu	vöðunni	vöðum	vöðunum
genitive	vöðu	vöðunnar	vaða/vaðna	vaðanna/vaðnanna

Related terms

• vað
• vaðall

---

Old Norse

Etymology

From Proto-Germanic *wadaną.

Verb

vaða (singular past indicative óð, plural past indicative óðu, past participle vaðit)

1. to wade through water, snow, smoke, fire
2. to rush

Conjugation

Conjugation of vaða — active (strong class 6)

infinitive	vaða
present participle	vaðandi
past participle	vaðinn
indicative	present	past
1st-person singular	veð	óð
2nd-person singular	veðr	ótt
3rd-person singular	veðr	óð
1st-person plural	vǫðum	óðum
2nd-person plural	vaðið	óðuð
3rd-person plural	vaða	óðu
subjunctive	present	past
1st-person singular	vaða	œða
2nd-person singular	vaðir	œðir
3rd-person singular	vaði	œði
1st-person plural	vaðim	œðim
2nd-person plural	vaðið	œðið
3rd-person plural	vaði	œði
imperative	present
2nd-person singular	vað
1st-person plural	vǫðum
2nd-person plural	vaðið

Conjugation of vaða — mediopassive (strong class 6)

infinitive	vaðask
present participle	vaðandisk
past participle	vaðizk
indicative	present	past
1st-person singular	vǫðumk	óðumk
2nd-person singular	vezk	ózk
3rd-person singular	vezk	ózk
1st-person plural	vǫðumsk	óðumsk
2nd-person plural	vaðizk	óðuzk
3rd-person plural	vaðask	óðusk
subjunctive	present	past
1st-person singular	vǫðumk	œðumk
2nd-person singular	vaðisk	œðisk
3rd-person singular	vaðisk	œðisk
1st-person plural	vaðimsk	œðimsk
2nd-person plural	vaðizk	œðizk
3rd-person plural	vaðisk	œðisk
imperative	present
2nd-person singular	vazk
1st-person plural	vǫðumsk
2nd-person plural	vaðizk

Descendants

• Old Swedish: vaþa
  • Swedish: vada

References

• Zoëga, Geir T. (1910) A Concise Dictionary of Old Icelandic‎^[1], Oxford: Clarendon Press