vanzelfsprekend
Dutch[edit]
Etymology[edit]
Present participle from vanzelf spreken.
Pronunciation[edit]
Adjective[edit]
vanzelfsprekend (comparative vanzelfsprekender, superlative vanzelfsprekendst)
- self-evident, evidently, obviously
- (to be) taken for granted, naturally
Inflection[edit]
Inflection of vanzelfsprekend | ||||
---|---|---|---|---|
uninflected | vanzelfsprekend | |||
inflected | vanzelfsprekende | |||
comparative | vanzelfsprekender | |||
positive | comparative | superlative | ||
predicative/adverbial | vanzelfsprekend | vanzelfsprekender | het vanzelfsprekendst het vanzelfsprekendste |
|
indefinite | m./f. sing. | vanzelfsprekende | vanzelfsprekendere | vanzelfsprekendste |
n. sing. | vanzelfsprekend | vanzelfsprekender | vanzelfsprekendste | |
plural | vanzelfsprekende | vanzelfsprekendere | vanzelfsprekendste | |
definite | vanzelfsprekende | vanzelfsprekendere | vanzelfsprekendste | |
partitive | vanzelfsprekends | vanzelfsprekenders | — |