veita

See also: veîta

Icelandic

Etymology

From Old Norse veita (“grant, give”), from Proto-Germanic *waitijaną (causative of Proto-Germanic *witaną), from Proto-Indo-European *woyd-éye-ti, causative derivation of the root Proto-Indo-European *weyd- (“know”). Cognate with Old Frisian wēta (“claim, testify”) and Old High German weizen (“show, prove”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈveiːta/

  Rhymes: -eiːta

Verb

veita (weak verb, third-person singular past indicative veitti, supine veitt)

1. (ditransitive, governs the dative and accusaive) to give somebody something, to grant, to offer

   Hún veitti mér verðlaun.

   She gave me an award.

2. (transitive, governs the dative) to pipe water
3. (impersonal) used in set phrases

Conjugation

veita — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að veita
supine (sagnbót)		veitt
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		veitandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég veiti	við veitum	present (nútíð)	ég veiti	við veitum
	þú veitir	þið veitið		þú veitir	þið veitið
	hann, hún, það veitir	þeir, þær, þau veita		hann, hún, það veiti	þeir, þær, þau veiti
past (þátíð)	ég veitti	við veittum	past (þátíð)	ég veitti	við veittum
	þú veittir	þið veittuð		þú veittir	þið veittuð
	hann, hún, það veitti	þeir, þær, þau veittu		hann, hún, það veitti	þeir, þær, þau veittu
imperative (boðháttur)	veit (þú)	veitið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	veittu	veitiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

veitast — mediopassive voice (miðmynd)

infinitive (nafnháttur)		að veitast
supine (sagnbót)		veist
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		veitandist ** ** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég veitist	við veitumst	present (nútíð)	ég veitist	við veitumst
	þú veitist	þið veitist		þú veitist	þið veitist
	hann, hún, það veitist	þeir, þær, þau veitast		hann, hún, það veitist	þeir, þær, þau veitist
past (þátíð)	ég veittist	við veittumst	past (þátíð)	ég veittist	við veittumst
	þú veittist	þið veittust		þú veittist	þið veittust
	hann, hún, það veittist	þeir, þær, þau veittust		hann, hún, það veittist	þeir, þær, þau veittust
imperative (boðháttur)	veist (þú)	veitist (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	veistu	veitisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

veittur — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	veittur	veitt	veitt		veittir	veittar	veitt
accusative (þolfall)	veittan	veitta	veitt		veitta	veittar	veitt
dative (þágufall)	veittum	veittri	veittu		veittum	veittum	veittum
genitive (eignarfall)	veitts	veittrar	veitts		veittra	veittra	veittra
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	veitti	veitta	veitta		veittu	veittu	veittu
accusative (þolfall)	veitta	veittu	veitta		veittu	veittu	veittu
dative (þágufall)	veitta	veittu	veitta		veittu	veittu	veittu
genitive (eignarfall)	veitta	veittu	veitta		veittu	veittu	veittu

Derived terms

• veita eftirför (to follow somebody)
• veita hjálp (to help somebody)
• veita viðnám (to resist)
• veita ekki af (to have need for)
• munu ekki veita af (to have real use for)
• veitast að (to attack somebody)
• veitast eitthvað auðvelt (to find something easy)