verzieken

Dutch

Etymology

From ziek (“ill”) +‎ ver- -en (factitive circumfix).

Pronunciation

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -ikən

Verb

verzieken

1. (transitive) to make toxic, to wreck (mood, atmosphere)

   Synonyms: vergallen, verkloten, verneuken

   • 2024 March 22, Emma Curvers, “Ik heb geprobeerd medelijden te voelen met Tom Egbers – en dat is spectaculair mislukt”, in Volkskrant‎^[1], archived from the original on 23-03-2024:

     Het vervolg op #MeToo ging over gedrag dat technisch gezien misschien legaal is, en juist daardoor zo ongestoord de werksfeer kan verzieken.

     The continuation of #MeToo was about behaviour that might technically be legal and precisely because of that is so easily allowed to wreck the work atmosphere.

2. (dated, transitive) to make ill
3. (dated, intransitive) to become ill

Conjugation

Conjugation of verzieken (weak, prefixed)
infinitive	verzieken
past singular	verziekte
past participle	verziekt
infinitive	verzieken
gerund	verzieken n
	present tense	past tense
1st person singular	verziek	verziekte
2nd person sing. (jij)	verziekt, verziek2	verziekte
2nd person sing. (u)	verziekt	verziekte
2nd person sing. (gij)	verziekt	verziekte
3rd person singular	verziekt	verziekte
plural	verzieken	verziekten
subjunctive sing.1	verzieke	verziekte
subjunctive plur.1	verzieken	verziekten
imperative sing.	verziek
imperative plur.1	verziekt
participles	verziekend	verziekt
1) Archaic. 2) In case of inversion.