συνοικία

Ancient Greek

Etymology

From σύνοικος (súnoikos, “dwelling in the same house”) +‎ -ῐ́ᾱ (-íā).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /sy.noi̯.kí.aː/ → /sy.nyˈci.a/ → /si.niˈci.a/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /sy.noi̯.kí.aː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /sy.nyˈki.a/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /sy.nyˈci.a/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /sy.nyˈci.a/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /si.niˈci.a/

Noun

σῠνοικῐ́ᾱ • (sunoikíā) f (genitive σῠνοικῐ́ᾱς); first declension

1. body of people living together, community, settlement
2. house in which several families live, tenement
3. storeroom, outhouse, backroom

Inflection

First declension of ἡ σῠνοικῐ́ᾱ; τῆς σῠνοικῐ́ᾱς (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ σῠνοικῐ́ᾱ hē sunoikíā	τὼ σῠνοικῐ́ᾱ tṑ sunoikíā	αἱ σῠνοικῐ́αι hai sunoikíai
Genitive	τῆς σῠνοικῐ́ᾱς tês sunoikíās	τοῖν σῠνοικῐ́αιν toîn sunoikíain	τῶν σῠνοικῐῶν tôn sunoikiôn
Dative	τῇ σῠνοικῐ́ᾳ têi sunoikíāi	τοῖν σῠνοικῐ́αιν toîn sunoikíain	ταῖς σῠνοικῐ́αις taîs sunoikíais
Accusative	τὴν σῠνοικῐ́ᾱν tḕn sunoikíān	τὼ σῠνοικῐ́ᾱ tṑ sunoikíā	τᾱ̀ς σῠνοικῐ́ᾱς tā̀s sunoikíās
Vocative	σῠνοικῐ́ᾱ sunoikíā	σῠνοικῐ́ᾱ sunoikíā	σῠνοικῐ́αι sunoikíai
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

• Greek: συνοικία (synoikía)

Further reading

• “συνοικία”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “συνοικία”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• συνοικία in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette

Greek

Noun

συνοικία • (synoikía) f (plural συνοικίες)

1. district, quarter, neighbourhood (of town)

Declension

declension of συνοικία

case     \     number	singular	plural
nominative	συνοικία •	συνοικίες •
genitive	συνοικίας •	συνοικιών •
accusative	συνοικία •	συνοικίες •
vocative	συνοικία •	συνοικίες •