terugkomen

Dutch

Etymology

From terug (“back”) +‎ komen (“to come”).

Pronunciation

• IPA^(key): /təˈrʏxˌkoːmə(n)/

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -oːmə, -oːmən
• Hyphenation: te‧rug‧ko‧men

Verb

terugkomen

1. to come back, to return
2. to be echoed in [with in]

   Zijn liefde voor de natuur komt terug in zijn schilderijen.

   His love for nature is echoed in his paintings.

3. to go back on; to renege on [with op]

   Klager stelt dat werkgever op de gemaakte afspraak is teruggekomen.

   The complainant states that the employer has reneged on the agreement made.

4. to revisit (a topic); to pay renewed attention to [with op]

   We zullen in het volgende hoofdstuk nog uitgebreid op deze kwestie terugkomen.

   We will revisit this issue in detail in the next chapter.

Conjugation

Conjugation of terugkomen (strong class 4, irregular, separable)
infinitive	terugkomen
past singular	kwam terug
past participle	teruggekomen
infinitive	terugkomen
gerund	terugkomen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	kom terug	kwam terug	terugkom	terugkwam
2nd person sing. (jij)	komt terug, kom terug2	kwam terug	terugkomt	terugkwam
2nd person sing. (u)	komt terug	kwam terug	terugkomt	terugkwam
2nd person sing. (gij)	komt terug	kwaamt terug	terugkomt	terugkwaamt
3rd person singular	komt terug	kwam terug	terugkomt	terugkwam
plural	komen terug	kwamen terug	terugkomen	terugkwamen
subjunctive sing.1	kome terug	kwame terug	terugkome	terugkwame
subjunctive plur.1	komen terug	kwamen terug	terugkomen	terugkwamen
imperative sing.	kom terug
imperative plur.1	komt terug
participles	terugkomend	teruggekomen
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Synonyms

• terugkeren

Anagrams

• komen terug