þenja

Icelandic

Etymology

From Old Norse þenja, from Proto-Germanic *þanjaną, from Proto-Indo-European *ten- (“stretch”).

Germanic cognates: Old Saxon þennian, Old High German dennen (German dehnen), Frankish thinsan, Old Norse þenja (Norwegian tenja).

Indo-European cognates: Ancient Greek τείνω (teínō), Latin tendere (French tendre), Proto-Celtic *tantā (Welsh tant (“string of a musical instrument”), Old Irish tét (“cord, rope”)), Proto-Slavic *teneto (“net, snare”) (Russian тенёто (tenjóto)), Proto-Baltic *tin- (Lithuanian tìnti).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈθɛnja/

  Rhymes: -ɛnja

Verb

þenja (weak verb, third-person singular past indicative þandi, supine þanið)

1. to stretch, spread out, draw (a bow)

Conjugation

þenja — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að þenja
supine (sagnbót)		þanið
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		þenjandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég þen	við þenjum	present (nútíð)	ég þenji	við þenjum
	þú þenur	þið þenjið		þú þenjir	þið þenjið
	hann, hún, það þenur	þeir, þær, þau þenja		hann, hún, það þenji	þeir, þær, þau þenji
past (þátíð)	ég þandi	við þöndum	past (þátíð)	ég þendi	við þendum
	þú þandir	þið þönduð		þú þendir	þið þenduð
	hann, hún, það þandi	þeir, þær, þau þöndu		hann, hún, það þendi	þeir, þær, þau þendu
imperative (boðháttur)	þen (þú)	þenjið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	þendu	þenjiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

þenjast — mediopassive voice (miðmynd)

infinitive (nafnháttur)		að þenjast
supine (sagnbót)		þanist
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		þenjandist ** ** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég þenst	við þenjumst	present (nútíð)	ég þenjist	við þenjumst
	þú þenst	þið þenjist		þú þenjist	þið þenjist
	hann, hún, það þenst	þeir, þær, þau þenjast		hann, hún, það þenjist	þeir, þær, þau þenjist
past (þátíð)	ég þandist	við þöndumst	past (þátíð)	ég þendist	við þendumst
	þú þandist	þið þöndust		þú þendist	þið þendust
	hann, hún, það þandist	þeir, þær, þau þöndust		hann, hún, það þendist	þeir, þær, þau þendust
imperative (boðháttur)	þenst (þú)	þenist (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	þenstu	þenisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

þaninn — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	þaninn	þanin	þanið		þandir	þandar	þanin
accusative (þolfall)	þaninn	þanda	þanið		þanda	þandar	þanin
dative (þágufall)	þöndum	þaninni	þöndu		þöndum	þöndum	þöndum
genitive (eignarfall)	þanins	þaninnar	þanins		þaninna	þaninna	þaninna
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	þandi	þanda	þanda		þöndu	þöndu	þöndu
accusative (þolfall)	þanda	þöndu	þanda		þöndu	þöndu	þöndu
dative (þágufall)	þanda	þöndu	þanda		þöndu	þöndu	þöndu
genitive (eignarfall)	þanda	þöndu	þanda		þöndu	þöndu	þöndu