απαραίτητος

Greek

From Ancient Greek ἀπαραίτητος (aparaítētos, “inexorable; not to be moved by prayer”), with semantic loan from French inévitable, indispensable.^[1] The Ancient Greek term is from ἀ- (a-, “a-, un-”) + an adjectival formation from παραιτέω (paraitéō, “to beg for oneself”), for which see πᾰραιτέομαι (paraitéomai, “to beg, entreat”) for more.^[2]

απαραίτητος • (aparaítitos) m (feminine απαραίτητη, neuter απαραίτητο)

Declension of απαραίτητος

number case \ gender	singular			plural
number case \ gender	masculine	feminine	neuter	masculine	feminine	neuter
nominative	απαραίτητος •	απαραίτητη •	απαραίτητο •	απαραίτητοι •	απαραίτητες •	απαραίτητα •
genitive	απαραίτητου •	απαραίτητης •	απαραίτητου •	απαραίτητων •	απαραίτητων •	απαραίτητων •
accusative	απαραίτητο •	απαραίτητη •	απαραίτητο •	απαραίτητους •	απαραίτητες •	απαραίτητα •
vocative	απαραίτητε •	απαραίτητη •	απαραίτητο •	απαραίτητοι •	απαραίτητες •	απαραίτητα •
derivations	Comparative: πιο + positive forms (e.g. πιο απαραίτητος, etc.) Relative superlative: definite article + πιο + positive forms (e.g. ο πιο απαραίτητος, etc.)

^ απαραίτητος, in Λεξικό της κοινής νεοελληνικής [Dictionary of Standard Modern Greek], Triantafyllidis Foundation, 1998 at the Centre for the Greek language
^ “απαραίτητος”, in ΛΟΓΕΙΟΝ [Logeion] (in English, French, Spanish, German, Dutch and Chinese), University of Chicago, 2011