μεταπλασμός

Ancient Greek

Etymology

From μεταπλάσσω (metaplássō, “I transform, remould”) +‎ -μός (-mós), from μετά (metá) + πλάσσω (plássō, “I form, mould”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /me.ta.plaz.mós/ → /me.ta.plazˈmos/ → /me.ta.plazˈmos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /me.ta.plaz.mós/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /me.ta.plazˈmos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /me.ta.plazˈmos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /me.ta.plazˈmos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /me.ta.plazˈmos/

Noun

μετᾰπλᾰσμός • (metaplasmós) m (genitive μετᾰπλᾰσμοῦ); second declension

1. metaplasm (the formation of inflected forms from a non-existent lemma)
   • 2nd century AD, Ἀπολλώνιος, Περὶ Ἐπιρρημάτων, 183.22:

     Ἔχει δὲ καὶ ὁ σχηματισμὸς τῇδε. ὅν τρόπον καὶ ἐπ' ὀνομάτων μεταπλασμοὶ γίνονται, καθάπερ τὸ ἐρυσάρματες, τὸ λῖτα, τὸ παρὰ Σαμφοῖ αὔα […]

Declension

Second declension of ὁ μετᾰπλᾰσμός; τοῦ μετᾰπλᾰσμοῦ (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ μετᾰπλᾰσμός ho metaplasmós	τὼ μετᾰπλᾰσμώ tṑ metaplasmṓ	οἱ μετᾰπλᾰσμοί hoi metaplasmoí
Genitive	τοῦ μετᾰπλᾰσμοῦ toû metaplasmoû	τοῖν μετᾰπλᾰσμοῖν toîn metaplasmoîn	τῶν μετᾰπλᾰσμῶν tôn metaplasmôn
Dative	τῷ μετᾰπλᾰσμῷ tôi metaplasmôi	τοῖν μετᾰπλᾰσμοῖν toîn metaplasmoîn	τοῖς μετᾰπλᾰσμοῖς toîs metaplasmoîs
Accusative	τὸν μετᾰπλᾰσμόν tòn metaplasmón	τὼ μετᾰπλᾰσμώ tṑ metaplasmṓ	τοὺς μετᾰπλᾰσμούς toùs metaplasmoús
Vocative	μετᾰπλᾰσμέ metaplasmé	μετᾰπλᾰσμώ metaplasmṓ	μετᾰπλᾰσμοί metaplasmoí
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Further reading

• “μεταπλασμός”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• μεταπλασμός in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette